Vijf jaar en een exact kopietje van mama…
Afgelopen week zag ik een stukje op TLC over vijfjarigen. Daar volgen ze het gedrag van die kinderen. Hoe ze zich sociaal gedragen, hoe ze met anderen omgaan en hoe ze spelen.
Daar kan ik meerdere stukjes over schrijven wat ik daar zie, want er vielen mij heel veel dingen op. Eentje pak ik er even uit.
Moeder: ‘Ik hoop dat ze wat meer laid back wordt. Ze wil zo de controle en dat alles gaat zoals zij wilt. Ik hoop dat dit programma haar wat relaxter maakt.’
De moeder was een politieagente…
Moet ik hier nog meer over zeggen? Voor mij was het direct duidelijk, maar voor die moeder waarschijnlijk niet. Zij was precies haar moeder aan het doen. Niet nadoen, dat is wat anders. Dan doe je iemand na en daarna doe je weer ‘jezelf’. Dat is wat anders.
Nee, gewoon doen.
Een exact kopietje van mama. Volgens mij zag iedereen het, behalve mama zelf. Het grappige is denk ik dat mama het wel ziet bij andere kinderen. Dat die kinderen precies zo zijn als hun ouders. Maar bij zichzelf?
En dat hebben veel mensen. Ook ik. Bij anderen zie ik precies wat er allemaal niet klopt. Hoe zat het ook alweer? ‘De splinter in uw broeders oog ziet u wel, maar de balk in uw eigen oog niet?’
Dat dus.
Je kinderen zijn ook kopietjes van jou aan het worden. Dat zijn ze in de kern niet helemaal, maar ze gaan het wel zo doen. Want dat schijnt te werken.
Te werken? Ja, jij bent groot, oud, je leeft, je kan allemaal dingen die je kind niet kan, dus ergens doe je overlevingstechnisch iets goed. Wat dat precies is weet ik niet, dus doe ik alles gewoon precies hetzelfde, aldus het kind.
En zo beginnen die kinderen dus al heel vroeg hun eigen kleur te verliezen en worden ze kopietjes van hun ouders. Dus bij jouw kinderen worden het kopietjes van jou.
Dan zie je in de pubertijd vaak dat ze gaan rebelleren tegen die kant en gaan ze zich afzetten, maar het grootste deel blijft erin. Ze krijgen waarschijnlijk jouw kwaaltjes, jouw overtuigingen, jouw soort relaties en noem maar op. Je geeft het gewoon door.
Het mooie is dus dat het niet aan die kinderen ligt maar aan jou. Klinkt hard, maar is eigenlijk best lekker. Want als je dus zelf dat gaat veranderen dan verandert het voor al je kinderen (ik heb er 4).
En hoe weet je wat precies het probleem is? Kijk even om je heen als je kinderen hebt en als zij iets doen waarvan je denkt ‘Hmmm’, dan heb je weer een probleem bij jou gevonden.