Bang om dood te gaan en je kinderen achter te laten

Een tijdje geleden hielp ik tijdens een livesessie op Instagram een vrouw die bang om  dood te gaan was en dan met name dat ze dan haar kinderen zou achterlaten. Dit is een angst die veel ouders hebben en die hun gedrag ook sterk kan beïnvloeden, zoals dat je nooit samen op een vliegtuig zit voor het geval dat[1].

Bang om dood te gaan zijn wel meer mensen, maar dan ook nog de angst voor hoe het dan toch met de kinderen zal gaan, daar heeft niet iedereen last van. Een mooi thema om eens te bekijken hoe hypnose iemand kan helpen met deze angst.

Ze had al jarenlang last van angst en paniek. Haar moeder was 3 jaar hiervoor overleden na een naar ziekbed door kanker. Ze had nu zelf ook een klein kind van vijf en had dan af en toe last van de angst voor de dood en dat ze haar (jonge) kind dan zou achterlaten. Het ging dan over de angst voor de toekomst van het kind en dat kan behandeld worden met hypnose[2].

Rationeel gezien snapt ze dat ze jong is, gezond en dat er niets aan de hand is, maar toch: “Mijn gedachtes die fluisteren: Ja, je wordt ziek, je gaat wel dood. Zie je nou wel? En dan krijg je wel hartkloppingen, en denk ik zie je krijgt een hartaanval.”

Geruststellen over de weerbaarheid van kinderen

Natuurlijk gaat iedereen dood, maar dat is niet te plannen. En deze gevoelens helpen ook niet. Dus ik vroeg haar of ze het verhaal had gezien van de kinderen die de jungle hadden overleefd, nee. 

Het ging om dit verhaal waarin vier kinderen, waarvan de oudste 13 jaar was en de jongste maar 11 maanden, 40 dagen hadden overleefd in de jungle nadat het vliegtuig waarin ze zaten neergestort was. Drie volwassenen, waaronder hun moeder, overleefden dit niet. 

Ik zei: “Zo weerbaar zijn kinderen. Niet normaal, maar je moet. Je ziet het ook bij rampen. Ik weet nog bij de tsunami met de kerst jaren terug. Je ziet veel mensen dan zitten. Alles was stuk, je ziet ze in shock en een dag later gaan ze opruimen. Meteen gaat het brein weer: Oké wat gaan we doen? Dat zal ook zo bij jouw dochter zijn. Hopelijk pas over 40/50 jaar. Mensen zijn zo weerbaar, het is ongelofelijk.”

Onderzoek laat ook zien dat kinderen veel veerkracht hebben nadat een van de ouders overlijdt. Een positieve, maar autoritaire manier van opvoeden kan na het overlijden van een ouder ervoor zorgen dat het kind hier geen problemen door krijgt[3].

De ruimte voor angst

Maar haar grootste angst was om haar dochter achter te laten, omdat ze dit zelf ook had meegemaakt. Verder had ze ook geen familie doordat ze ook veel met jeugdzorg te maken had gehad vanaf haar 10^e levensjaar. Waar ze ook de nodige dingen had gezien. Dit kwam doordat haar moeder aan de drugs was, waardoor ze ook niet echt een normale moeder-dochter-band had. Tijdens de periode waarin haar moeder kanker had, was ze weer voor haar moeder aan het zorgen. 

In die periode raakte ze ook zwanger waardoor ze in een totale zorg-modus kwam. “Ik moet voor mijn kind zorgen, ik moet voor mijn moeder zorgen en toen ging mijn moeder dood. Dat viel helemaal weg, maar pas na jaren ben ik in elkaar gezakt omdat toen alles naar boven kwam van wat ik had meegemaakt. Het was echt zo van Wow, dit heb ik nog nooit zo gevoeld. Ik was nooit bang, voor niemand niet, en nu opeens voor alles.”

Dat is wel interessant als je erover gaat nadenken, dus ik gaf haar de volgende  suggestie: “Je had alle reden om bang te zijn vanaf je jeugd, in de jeugdzorg, mensen in de drugsscene die ook niet geweldig zijn, dus allemaal redenen. Het grappige met angst is dat als het “moet”, dan schakel je door naar overleven. Dan schakel je de angst uit. Dat doen we dan niet. Dan is er opeens niets meer om bang te zijn en dan denkt je brein: Oké nu hebben we de ruimte. En dan komen alle herinneringen. Over wat er allemaal had kunnen gebeuren. Maar eigenlijk heb je al een heel leven het tegendeel bewezen. Dat jij je redt, wat er ook gebeurt. Dus je dochtertje ook, want die heeft dezelfde genen als mama, ongeveer. Die heeft ook de imprint van mama van: Wij redden het wel. Dat zit er gewoon in. Dat gaat van moeder tot dochter, die strategie gaat door. Maakt niet uit of ze vijf, tien of vijftig is. Jij hebt het ook gered.”

Daar was ze het wel mee eens.

Het is natuurlijk niet altijd lekker. Als je mocht kiezen zou je een ander begin van je leven kiezen. Een relaxter paadje. Maar als je zo’n ander drukker pad hebt gehad, dan heb je al zoveel geleerd, dat je dan onbewust doorgeeft aan je kinderen.

De angst en het vasthouden van een nuttig gesprek

Dus waar ben je bang voor?

Ze was bang dat haar kleine dan haar huidige vriendin niet zou zien, omdat die niet goed lag bij de vader. Zijzelf had ook geen goede relatie met de vader van haar kind. “Maar het blijft toch haar vader. Ze gaat er ook elk weekend heen. Ze heeft goed contact met haar vader en dat is allemaal gewoon goed. En dan denk ik: Straks krijgt ze mijn vriendin niet meer te zien, terwijl dat vier handen op één buik zijn.”

De angst waarom haar kind haar huidige vriendin niet meer zou zien zat hem in dat de vader veel aan zichzelf denkt en hierop wordt hij niet aangesproken door zijn eigen familie. “Ja, en dan ga ik weer denken van: Ja straks loopt dat helemaal uit de hand en moet ze daar naartoe. Het slaat nergens op in principe.”

Ik ging het even over een andere boeg gooien, want die kant van het verhaal helpt niet tegen de doodsangst. Je kunt moeilijk zeggen over iemand die je nooit hebt gezien “Acht meid, je angst hoeft niet want deze kerel is een prachtvent.” Dus dan kun je daar niets tegenin brengen wat nuttig is. Als hypnotherapeut is het handig om momenten in het gesprek te herkennen waarin je vastloopt en je cliënt niet helpt om tot een oplossing van haar angst te komen.

Dan kun je teruggrijpen naar andere elementen uit het gesprek om toch de gedachtegang over de kans van doodgaan te veranderen.

Je bent je moeder niet

Dus ik ging weer terug naar het verhaal van haar moeder:

“Jouw moeder was natuurlijk iemand aan de drugs. Waarschijnlijk ook een heftig leven en allemaal dat soort dingen. Daar is misschien wel uit voortgekomen dat ze ziek geworden is. Misschien wel een combinatie van leefstijl, gedoucht, stress, hele combinatie. 

Jij bent gewoon heel ander persoon, je bent niet zoals je moeder, daar laat ik het zo zeggen. Jij denkt: “zo, ga ik nooit doen” weet je wel. Nou, dus dat is al veranderd, dus die kans, het risico, is al veranderd. Ja, dat risico is natuurlijk hoger als je natuurlijk gewoon drugs, drank, roken, dat van alles doet, gaat het risico op ziektes omhoog. Misschien duurt het wat langer als je goede genen hebt. Maar heb je dat setje niet, dan kan je voor je 40^ste een klappertje maken. Maar goed, als je dat dus niet doet, dan wil dat niet zeggen dat dat niet gebeurt, maar de kans wordt wel aanzienlijk kleiner. Dus dat heb je al gedaan.”

Daar was ze het mee eens. 

Geen controle

Vervolgens ging ik erop in dat sommige mensen, zoals ik onbewust heb gedaan, hun best doen om bij de club van 27 te horen. Muzikanten die allemaal super talentvol waren, maar op hun 27^ste doodgingen. Zoals Amy Winehouse. 

“Moet je nagaan, hè, dus ik was er niet eens bang voor, ergens zou ik het best nog willen. Ik heb ook niet… niet echt heel veel moeite gedaan, moet ik ook wel toegeven. Ik heb niet gezegd, "bom” zo is het ook weer niet. Maar ja, ik, eh, ik vond het prima als het was gebeurd …en dan gebeurt het ook niet, dus het is ook een beetje zo… Het gebeurt wanneer het gebeurt en je hebt eigenlijk daar …eigenlijk weinig tot geen invloed op.”

Mocht je dit lezen en je hebt dat soort neigingen. Bel 113, er zijn mensen die je hulp kunnen geven.

“Als je tijd is, is het je tijd. Of het nu 40, 50 is. Ook als je gezond leeft, kun je doodgaan. Het grappige is, net als kinderen in de jungle, iedereen overleeft het. Ook jij hebt het overleeft.”

De invloed die je hebt op je kind

Ook kun je je bedenken dat het handiger is om in het hier-en-nu te leven. Haar dochtertje was vijf. Dan zit ze nog midden in de periode dat kinderen zo’n beetje altijd in een hypnotische staat zitten. Tot het zevende levensjaar heb je als ouder ontzettend veel invloed op je kinderen en kun je een indruk achterlaten. 

Dus ik gaf haar de suggestie:

“Je kunt bedenken, mijn dochtertje heeft haar eigen leven. Het enige wat ik dan hoef te doen is haar positieve suggesties geven en mezelf goed voelen en vertrouwen van: "Nou, ik heb het gered." Zij heeft, in principe, betere omstandigheden. Haar moeder die heeft een vriendin en… tussen jullie goed gaat het goed… is dat al een veel beter voorbeeld dan jouw vader en moeder… ja, dan heb je dat al… Nou, dan is die vader… Oké, het is een aparte, maar goed … het is niet per se onveilig, hè? Wel een beetje apart, misschien, maar oké dus… Nou, dat gaat dus ook. Zij heeft daar een goed contact mee, zij voelt zich daar goed bij, nou, eigenlijk ook top, hè? Dus, dus eigenlijk, top… Ja, tuurlijk, wij van een afstand, kunnen bedenken: "Oh ja, kunnen we dit niet anders doen of anders zien of zo," maar zij is vijf, weet je wel. Zij wil alleen maar ze houdt van haar vader, ze houdt van haar moeder en als het met hun goed gaat, gaat met haar ook goed. Dat is een beetje nu die levensfase, weet je wel: mijn moeder gelukkig, ik ook gelukkig.”

Vervolgens ging ik nog even door op dat iedereen er uiteindelijk achterkomt dat zijn of haar ouders ook maar mensen zijn, met hun eigen problemen die hun best doen. Dat de vrouw die ik hielp hier wat eerder achter was gekomen dan de meeste andere mensen, maar dat ze zich al wel kon bedenken dat ze het nu al beter doet dan haar moeder.

Ik vroeg haar hoe het probleem nu voor haar voelde en ze gaf aan dat alles eigenlijk veel simpeler is dan hoe het in haar hoofd zit. Dat ze het zichzelf moeilijker maakt dan het is met al haar gedachtes.

En dat was zo, want als je kijkt naar de kaarten die ze had meegekregen in het leven, dan was ze toch echt wel best lekker bezig voor zover ik dat kon zien. Ze heeft ondanks alles gewoon een meisje, dochtertje, dat zich goed voelt.

Natuurlijk kun je altijd wel zeggen dat het beter kan, en daar kun je naar streven, dat is misschien ook goed om te doen, maar soms moet je je ook bedenken dat je een schouderklopje hebt verdient. Soms is het goed om jezelf gewoon een schouderklopje te geven. 

Toen ik nog een keer checkte hoe ze zich nu voelde over de angst om dood te gaan en haar dochter achter te laten, voelde ze er eigenlijk niet meer veel bij. De angst was totaal weg en ze had er vertrouwen in dat haar dochtertje zich zou redden. 

Bekijk hier de sessie:

https://www.youtube.com/watch?v=Y2CsKiqXDXE

Wil je ook mensen helpen met hypnotherapie? Kom dan eens naar de gratis online masterclass voor een kennismaking.

Of schrijf je in voor een van onze seminars of opleidingen.  

Bronnen: