Zoveel mogelijk falen in je leven. Dat is het leukste wat er is.
Leukste? Nou ja, heel leuk is het niet, maar iedere week faal ik wel een keer. Meestal bij de sport, soms tijdens het werk en heel af en toe tijdens gesprekken met mijn vrouw.
En dan zijn er nog genoeg andere contexten waarin ik af en toe faal.
Ik faal meer dan dat ik succes ervaar.
Gelukkig!
Faalangst
Kijk, succes is lekker hoor, maar ook heel vergankelijk. Als ik dat bereik dan…
Dan voel je je even te gek en dan is er alweer het volgende. En zo ga je maar door.
Daar hou ik ook van. Creëren, presteren, iets neerzetten, iets halen, winnen en sterker worden. Maar als dat een keer gehaald is, dan is dat top, maar dat is dan ook weer zo voorbij. Ik faal veel vaker dan dat ik win.
Gisteren nog tijdens de workout. Gefaald, niet gehaald, maar wel sterker geworden. Wel progressie gemaakt. Dus je zou kunnen zeggen dat ik het wel gehaald heb…
Hmmm…
Iedere keer als je faalt, maak je toch een soort van progressie. Je komt steeds iets verder. Faalangst zou dus eigenlijk de angst om vooruit te komen moeten heten en dat klinkt al een stuk vreemder. Want zou je niet vooruit willen komen?
Sommige mensen niet, maar dat is veel beangstigender. In de natuur is het heel simpel, of je groeit of je sterft af. Dan zouden mensen met faalangst meer bang zijn voor groei dan voor de dood. Ook gek.
Zo zien die mensen dat vaak niet, maar als je erop doordenkt is dat wel wat er aan de hand is. Een baby die probeert te lopen faalt heel vaak. Maar maakt wel progressie. Zijn spieren worden sterker, balans wordt beter en zo kan hij op een gegeven moment zijn eerste stapje zetten.
En dan faalt hij weer als hij probeert te rennen…
Falen is zo lekker. Waar ga jij vandaag heerlijk in falen?
