Twee strategieën die werken. Knuffelen werkt en knuppelen ook. De resultaten zijn echter heel verschillend en soms hetzelfde.
Sommige mensen hebben gewoon een knuppel nodig. Die moet je hard rossen wil er iets gebeuren. Niet perse letterlijk (alhoewel…), maar wel verbaal. Dat is ook wat vrienden doen bij je. Echte vrienden.
Die waarschuwen je, maar als je echt de bocht uit vliegt dan krijg je de spreekwoordelijke knuppel. En terecht ook. Even au, maar achteraf ben je die mensen super dankbaar dat ze even dat bord voor je kop hebben weggerost.
Anderen hebben weer meer behoefte aan een knuffel. Die worden al genoeg gerost in hun leven en die helen door zachtheid en knuffels.
De grote vraag is wie nou wanneer wat krijgt en nodig heeft…
- Kan je alleen maar knuffelen dan red je het niet
- Kan je alleen maar knuppelen dan red je het ook niet
De mix is belangrijk. In therapieland zie je vaak het pappen-en-nathouden idee. Laten we maar niet die mensen al te heftig behandelen, want ze hebben het al zo moeilijk.
Soms is dat zo, meestal niet. Meestal hebben die mensen een knuppeltje nodig. Liefdevol natuurlijk, maar wel even duidelijk maken dat je het toch echt zelf allemaal moet doen.
Ja dat komt dan heftig aan en over, maar is beter dan die zachte heelmeesters… Je kent ze wel.
Het begint al vaak bij het labelen.
U heeft een stoornis of een depressie of iets anders waar je natuurlijk weinig aan kan doen. Dat kan je prima, maar als ze je vertellen dat het een ding is (wat niet zo is, want je kan het niet vastpakken) waar je niet meer vanaf komt (klopt, want het is geen ding…) dan heb je opeens een probleem.
Ze zorgen ervoor dat je opeens een slachtoffer bent geworden van ‘iets’. En het liefst ook iets dat niet bestaat als ding. Je doet het zelf.
Ja, dat is even een knuppeltje, maar net als dat je vrienden willen dat je er echt bovenop komt, willen mensen die jou op die manier even knuppelen dat ook.
Je hebt helemaal niks! Je doet het zelf lief mens, dus kan je ook wat anders gaan doen
