Jaren geleden liep ik over het schoolplein mijn zoontje naar de klas te brengen. Voor mij liep een moeder te foeteren tegen haar zoontje.
‘Wat ben je toch weer chagrijnig zeg. Je bent zo langzaam. Loop nou eens door. Kijk niet zo boos. Wat ben je dom bezig zeg…’
En dat bleef maar doorgaan. Van het hek tot bijna in de klas. Hoeveel suggesties het precies waren, ik heb geen idee, maar het waren er tientallen. Zijn moeder was hem lekker aan het hypnotiseren.
Opvoeden 2.0
Best knap dacht ik nog om gewoon helemaal niks positiefs te zeggen tegen die jongen van het hek tot de klas. Ze woonden redelijk dichtbij school ook, dus waarschijnlijk was het vanaf huis tot in de klas.
Je zag die jongen veranderen. Dat is ook geen hogere wiskunde natuurlijk. In groep 1 en 2 was het best een lief jongetje. Wel druk, af en toe ook pesterig, maar een prima gastje.
Nu gaat hij bijna van school en is het gewoon een klein pisbakje aan het worden. Net als zijn broer en zijn broertje wordt waarschijnlijk ook zo.
Maar zo was hij niet. Met mijn eigen ogen heb ik die jongen zien veranderen. Nog steeds mag ik hem, ik bedoel het is een van mijn grootste fans ook. Hij heeft al mijn youtube video’s gezien, dus tja… Mijn fans zijn altijd prima 😉
Maar toch is het jammer.
Kinderen worden geboren met hun eigen unieke kleur, maar die kleur past niet altijd bij het gezin waar ze in opgroeien. Daar gelden uiteraard regels, normen en waarden. Die zwart-wit regels passen niet altijd bij die kleurrijke individuutjes.
En dan verliezen ze hun kleur. Doe daar nog eens overheen een jaar of dertien onderwijs waarin ze ook zich moeten aanpassen aan de zwart-wit regels van het systeem, en ze zijn hun kleur praktisch kwijt.
Daarna gaan ze het nieuws volgen waarin ze merken dat het allemaal op angst gebaseerd is en met een beetje geluk worden ze ook bang. Daar hebben we dan weer medicijnen voor en de cirkel is rond.
En er zijn vrij eenvoudige oplossingen te bedenken. Al zou je alleen al beginnen als ouder door gedrag en identiteit te scheiden. Dus suggesties als: ‘Je bent onhandig’ om te vormen naar ‘Je doet onhandig’.
Nog beter zou zijn: ‘Je bent slim, maar wat je nu aan het doen bent is niet echt heel slim’
En alles positief formuleren is nog veel beter, maar we weten als ouder allemaal dat ‘in the heat of the moment’ we er dingen uitflappen die niet zo heel opvoedkundig geschikt zijn.
Wanneer je iemands gedrag en niet zijn identiteit beoordeelt dan houden ze simpelweg hun eigen kleur meer vast.
Op naar een kleurrijke wereld.
In liefde ❤️
