De Wederopstanding
Iedereen gaat wel een paar keer dood in zijn leven…
Dood? Ja, zo zou je het kunnen zeggen. Het kleine kind gaat dood, de puber gaat dood en wellicht gaat de jongeman ook dood.
En dan staat er iemand anders op. Het kleine kind wordt een puber, de puber een jongeman en de jongeman wordt een man.
Zo gaat er steeds iemand ‘dood’ en staat er steeds iemand op. En dat is goed. Je wilt niet dat kleine kindje blijven dat niets weet en verzorgd moet worden. Dat kind mag als het ware sterven zodat er een ‘betere versie’ op zal staan.
Pasen
Als je jong bent, dan gaat dat heel natuurlijk, maar als je wat ouder wordt is het lastig om jezelf te laten sterven. Om jezelf opnieuw uit te vinden en weder op te staan.
Toen ik 30 was stierf mijn jongere ik. De jongere ik die zich waardeloos voelde, die van alles moest gebruiken om zich goed te voelen. Hij stierf in de keuken en het duurde even voordat een frisse nieuwe man uit de grot kwam.
Het duurde langer dan een paar dagen, maar er is iemand anders opgestaan.
En vorig jaar weer. Weer stierf een ‘oude ik’ en stond er een frisse nieuwe Ed op.
Ieder jaar zou je eigenlijk moeten sterven en weer op moeten staan. Net als vroeger. Frisser, beter, mooier, sterker, liefdevoller, krachtiger en simpelweg gelukkiger.
Ik wil ook ieder jaar gekruisigd worden. Niet perse fysiek uiteraard met spijkers in mijn handen, maar wel met het gevoel dat ik weer mag sterven zodat er iemand anders op kan staan.
Dat mijn oude problemen sterven, dat mijn belemmerende overtuigingen sterven, dat mijn oude ik als het ware sterft en weder op staat.
Het is Pasen. Een mooie tijd om op te staan.
In liefde
