Jaren geleden had ik last van een versnelde schildklier. Dat hadden ze opgemerkt in mijn bloed dus ik naar de internist toe. Die gaf mij drie opties.
‘De eerste optie meneer Selij bij een versnelde schildklier, is dat we de schildklier er helemaal uithalen. In uw geval is dat niet nodig, maar het is wel een optie…’
‘Is die dan niet nodig?’, vroeg ik mij af.
‘Natuurlijk wel. Alles in uw lichaam is nodig.’
‘Maar, waarom haalt u hem er dan uit?’
‘Als iets niet werkt, dan kan je hem eruit halen.’, zei hij. ‘En dan?’
‘Medicijnen…’. ‘Ok… en de tweede optie dokter?’
‘De tweede optie is radioactief jodium. Dat is niet schadelijk hoor. Het jodium gaat naar de schildklier toe. Doordat het radioactief is gaat de schildklier kapot en de rest plast u gewoon uit.’ ‘En daarna?’ ‘Dan krijgt u medicijnen.’
‘En de derde optie dokter?’
‘Medicijnen’
‘Ok dokter, ik heb de opties gehoord. Ik ga even verder kijken naar andere mogelijkheden.’
‘Ehm dat kan zomaar niet meneer Selij.’ ‘Jawel hoor, ik heb niets aan mijn benen, dus ik kan prima weglopen nu.’ ‘Ok, maar laat u wel na drie maanden nog een keer uw bloed meten want we moeten dit in de gaten houden.
‘Prima.’
Een van de principes uit mijn boek Breek je Vrij is: ‘Je hebt het niet, je doet het’ Ik heb geen versnelde schildklier, ik doe hem. Ik doe iets waardoor hij versnelt. Geen idee wat het is maar je kan het bekijken op vier manieren.
- Fysiek
- Emotioneel
- Mentaal
- Spiritueel
En ik heb alleen maar uitgezocht wat er fysiek aan de hand is. Sterker nog, ik heb niets aan mijn voeding veranderd of aan mijn bewegingspatroon. Dus ik weet niet eens of dat effect kan hebben.
Zit er nog een emotioneel trauma? Wat geloof ik over mijn schildklier? Waar zit die schildklier en wat betekent die plek? Waarom niet mijn knie bijvoorbeeld? Allemaal vragen die het waard zijn om eerst te onderzoeken.
Mijn diepste emoties uitte ik nooit. Er zat ook nog een enorme angst voor de dood die ik niet uitsprak. Dat deed ik. Dat loste ik op en daarna had ik niet meer die opgejaagde gevoelens.
Na drie maanden moest ik weer bloed prikken en er was niets meer aan de hand.
‘Ongelofelijk, meneer Selij. Het is weer helemaal goed.’
‘Klopt dokter, wilt u weten wat ik heb gedaan?’ ‘Dat weet ik al’, zei de dokter.
‘Serieus?’ ‘Ja, u hoort bij de twee procent laboratoriumafwijking. Dat gebeurt wel eens. Dus als u nog eens zoiets heeft dan zegt u gewoon dat u een afwijking bent en dan hoeft u niet te komen…’
‘Ok…’
Lachend namen we afscheid en tot op de dag van vandaag voel ik mij prima. Omdat ik de shift maakte dat ik niet iets had maar dat ik iets deed, kwamen er vanzelf mogelijkheden.
Pak je kracht weer terug door te zeggen ‘ik doe het’ en schuif het niet subtiel af door ‘ik heb het’ te zeggen. Door dat laatste te doen ben je jezelf in een slachtofferrol aan het manoeuvreren. Niet doen, je kan zoveel meer.
Claim je personal power en doe het! 👊
In liefde ❤️
