Ons brein vindt het lekker. Een oorzaak. Waar begon het allemaal? Bij de oerknal. Waar begon jouw leven? Bij de geboorte. Hoe is het zo gekomen dat je zo bent? Door mijn vader…
Enzovoort.
Het is allemaal gelul en niet waar.
Laat mij dat uitleggen. John Bell, een wiskundige heeft zijn leven gewijd aan het vinden van een oorzakelijkheid in het universum. Hij heeft hem niet gevonden. De oerknal is niet het begin, want wat was daar de oorzaak van? Een krimpend universum? En daarvoor? Ehm…
Ga zo maar door. Er zijn alleen maar gevolgen. Er is geen begin en er is geen eind.
Dat vindt ons brein niet lekker. Er moet een oorzaak zijn.
Mijn problemen komen door mijn vader. Is dat zo? Stel je voor je opa had je oma nooit ontmoet, dan was je vader er niet geweest. Het is dus je opa zijn schuld. Die is de veroorzaker…
Maar als je overgrootmoeder niet dat slippertje had gemaakt in een Parijs hotelletje met die soldaat dan had je opa er niet geweest. Het is dus de schuld van die hoteleigenaar in Parijs. Die had ze nooit binnen moeten laten.
Dat is de veroorzaker. Niet dus. Als je doordenkt zijn er alleen maar gevolgen.
‘Ok Ed, leuk maar wat moet ik daarmee?’
Nou, als je denkt in oorzaken, dan zijn er automatisch ook vaak schuldigen en slachtoffers. Er zijn veroorzakers en die veroorzaken iets waarbij anderen dus het slachtoffer worden. Dat kan positief zijn, maar vaak is het negatief.
Hiermee creëer je dus een soort van vingerwijzen wat soms handig is om een dader op te pakken, maar voor jezelf is het niet heel handig. Je bent namelijk een slachtoffer, terwijl als je zou denken in gevolgen, dan ben je geen slachtoffer meer.
Want die ‘dader’ heeft ook een verhaal. Die is het gevolg van een ander gevolg, van een ander gevolg tot aan de oerknal aan toe. Niet dat het een excuus is voor iemands handelen, maar zo kan je voor jezelf wel sneller iets loslaten. Zo ontstaat er ruimte, begrip en kan er zelfs compassie ontstaan.
Ons brein vindt dat niet heel lekker, maar ons hart wel ❤️
Beluister ook deze podcast:
