In deze blog heb ik het niet over persoonlijke ontwikkeling, maar over generationele ontwikkeling.
Een tijdje geleden kwam ik een oude kennis tegen. We kennen elkaar van vroeger toen we allebei een heel ander leven hadden dan nu. We zaten namelijk flink in de shit allebei. We joegen onszelf bijna de dood in met al die middelen die we gebruikten. Dat is niet gebeurd, thank God for that, maar we gingen wel aardig wat feestjes af tot diep in de late ochtend. En soms gingen we echt nachten achter elkaar door. Het grappige is dat we nu allebei een heel ander leven hebben. Hij zit nu in de hoek van de online marketing en dat is ook wel 1 van mijn passies. Ik vind het super fascinerend hoe dat werkt met het internet en hoeveel kansen er zijn. Dat vind ik geweldig. Dus daar hadden we het laatst over en opeens begon hij over zijn zoon van 19. En hij vertelde dat hij opeens enorm aan het veranderen was. Er was iets met zijn zoon wat anders was, zei hij. Hij wilde opeens uit, hij was vaak boos en somber. Het was natuurlijk helemaal niet erg dat hij uit wil, want die jongen is 19 dus dat is normaal, maar vooral dat sombere en boze viel hem op.
De geschiedenis herhaalt zich
Ik vroeg aan hem: ‘Hoe komt dat opeens?’
Hij zei: ‘Weet je, Ed? Toen ik 19 was toen begon eigenlijk alle ellende in mijn leven. Ik had een vriendin die eerst met mijn beste vriend was. Dat is natuurlijk al niet zo’n handige zet. Ze ging later weer naar die vriend terug, we kregen ruzie… Het brak mijn hart en ik heb serieus op het punt gestaan om mezelf van kant te maken… Daarna zakte ik in een enorme depressie en daarna kwam ik jou tegen en je weet wel wat er toen allemaal is gebeurd.’
Ik zei: ‘Jazeker, de apotheek was geopend…’
Hij deed dat dus om echt die dingen te onderdrukken en wij vonden elkaar daar onbewust in. Ik wist het niet echt van hem dat het zo heftig was. Hij zei:
‘Ik zie nu hetzelfde gebeuren bij mijn zoon. Alsof de geschiedenis zich herhaalt! Zijn ex is nu met zijn beste vriend, die heeft een auto. Die vriend van mij had ook een auto. Die periode was er iemand bij mij op school die zichzelf had opgehangen, wat denk je, bij hem op school ook, man, vorige week. En het meest bizarre: Geef ik (vorige week) een webinar wat denk je, is het meisje waarmee ik was toen ik 19 was die was online op het webinar! Ze is nu natuurlijk een vrouw maar ik schrok wel! En toen ineens zag ik het voor me. Ik ben mijn geschiedenis door aan het geven. Zo lijkt het man, kan dat?’ - Vroeg hij aan mij.
Ik zei: ‘Ja, man, als jij dat nu niet oplost dan geef jij het door aan je zoon. En dan weet je ongeveer wel wat er gaat gebeuren met hem.’
Hij zei: ‘Fack man, ik voel ook gewoon die pijn weer van vroeger!
Ik zei: ‘We gaan het oplossen.’
Terug naar het begin
We gingen helemaal terug naar het eerste moment dat het probleem ontstond en ik hielp hem om dat trauma los te laten en op te lossen. Hij loste die pijn op en was het kwijt. Hij belt me vervolgens op de dag erna, en zegt tegen me: ‘Wat denk je? Mijn zoon kwam naar me toe en slaat zijn armen om me heen. Hij kijkt me aan en zegt dat hij me toch wel een toffe gast vindt. - Dat heeft hij nog nooit gedaan, man…’ En hij barstte in tranen uit, en ik ook.
Veranderen doe je niet alleen voor jezelf, maar ook voor de generaties ervoor en erna. Als je wilt weten of jij ook iets hebt om aan te werken, kijk dan even naar je kinderen en als je vindt dat die problemen hebben dan is de kans zeer groot dat de problemen bij jou vandaan komen.
Bij mij komt het allemaal bij mijn vrouw vandaan natuurlijk, maar dat snap je. Bij jou natuurlijk ook… ;-) Maar! Misschien ook niet.
Ga bij jezelf na
Dus check dat bij jezelf. Voordat je je kinderen naar faalangsttrainingen stuurt, pillen geeft, vanalles aan de hand haalt om die kinderen zich beter te laten voelen. Dat is misschien wel gewoon symptoombestrijding. En ik denk, ik weet het eigenlijk wel zeker, dat als jij die oude pijn, frustratie, woede en verdriet oplost, dan los je het voor je hele familie op. Helemaal voor je kinderen, maar ook met terugwerkende kracht voor je ouders. En dat is zo belangrijk. De meeste mensen zijn zich hier totaal niet bewust van. Echt niet.
Ze kijken naar hun kinderen en die zeggen die kinderen die doen zo….
Maar die kinderen die doen JOU!
Dat is heel confronterend, want dat willen we eigenlijk helemaal niet weten. Ik ook niet. Het is veel makkelijker om het af te schuiven. Zij doen het. Het is hun verantwoordelijkheid. Is dat echt zo, of is het gewoon jouw verantwoordelijkheid?
Alles wordt doorgegeven
En nogmaals, niemand kan daar wat aan doen in de zin van schuld. Het is niemand zijn schuld. Het is niet de schuld van die vriend van mij die zich zo is gaan voelen. Misschien kwam dat ook wel bij zijn vader vandaan, wat ook zo is trouwens. Misschien zijn vader wel weer van zijn opa en misschien nog wel verder. Geen idee. Ik weet wel dat het nu met terugwerkende kracht ook voor de vader is opgelost, en voor de opa en de overgrootvader, de hele lijn. Dat is zo krachtig. Het fascineert mij enorm. Hoe alles wordt doorgegeven. Goede dingen, mindsets, regels, relatie ideeën, levens ideeën. Hoe je met mensen en de wereld omgaat.
Als ik kijk naar mijn zoon, hij is heel rustig in de klas net zoals ik vroeger en als hij iets moet presenteren dan verandert hij ook. Dan is hij net mij! De entertainer, de cabaretier, de inspirator komt dan naar boven.
Mijn zoon doet mij. Als je je daar bewust van bent, en je kijkt om je heen, en je betrekt het meer naar jezelf toe door te zeggen: Hey wacht eens even. Dit doe ik. En als jij het vervolgens oplost dan gebeuren er echt wonderlijke dingen.
Je kinderen doen jou.
Dat is zo krachtig en waardevol. Het is essentieel. Wanneer je je dit beseft met nog een aantal andere principes, dan creëer je een heel andere manier van denken, van zijn en van doen. Dan zijn er geen excuses meer. En dat is voor de meeste mensen wel lastig. Inclusief mezelf. Ik hou er ook wel van om excuses te hebben, want dat is makkelijker. Op de korte termijn dan. Op de lange termijn niet. Ik zat vroeger wel zo in elkaar. Voor mij was dit hele inzicht vroeger zeer confronterend. En misschien voor jou ook wel.
Je geeft alles door. Je kinderen doen jou.
Ik hoop dat je hier mooie inzichten uithaalt en dat het je niet treurig maakt. Het is niemands schuld, daar gaat het niet om. Het is een kans om iets te helen, te transformeren, iets aan te pakken wat écht de volgende en vorige generaties helpt dat ze daar niet meer mee hoeven te dealen. Het is niet meer persoonlijk ontwikkelen maar generationeel ontwikkelen.
Het is niet persoonlijk. Zo lijkt het wel, maar het werkt door. En meer dan je denkt.
Beluister ook deze podcast:
Wil je meer weten over hypnose? Kom dan eens naar de gratis online masterclass.
Of schrijf je in voor een van onze opleidingen.
