Onlangs kreeg ik een berichtje van een kinderoppas met de vraag wat ze moest doen tegen de woedeaanvallen van een kind van rond de 5 jaar. Het was niet haar eigen kind, maar ze wist wel dat de vader van het kind ook “last” had van het inhouden van woede. Alleen die ging ermee om door te blowen en er verder niets aan te doen.
Tijdens de woede-uitbarstingen gromt, slaat, schopt, trapt, krabt het kind. En als oppas weet ze niet wat ze eraan moet doen.
Wat wel handig is om te weten is dat kinderen tussen de 3 en 6 jaar vaker last hebben van woedeaanvallen[1], maar je moet er natuurlijk wel wat aan doen.
Maar wat?
De eerste oplossing voor een oppas is: Ga weg, gewoon niet meer naartoe gaan.
Maar ik had ook even wat verhelderingsvragen gevraagd.
Als je oppas bent van een kind dat de boel terroriseert, dan ben je eigenlijk een buitenstaander en heb je in wezen heel weinig invloed.
Je zit niet per se in de cirkel van invloed van het kind. Voor het kind zijn er twee mensen die een autoriteit zijn. Als die namelijk geboren wordt, creëer je onbewust een sociale kaart van je omgeving. De eerste mensen op die kaart zijn papa en mama.
Daar luistert het kind dan naar, want dat “moet”.
Later komt de oppas erbij, maar daar heeft het kind niet het idee bij dat die ernaar moet luisteren. Dat zijn alleen papa en mama. Papa en mama moeten de oppas autoriteit geven, met bijvoorbeeld de suggesties “Je moet naar haar luisteren. Zij speelt nu even voor mama.”
Maar als het kind net zo boos tegen zijn moeder is, dan heeft dat weinig zin.
Het zou voor oppassers een oplossing kunnen zijn om even aan de ouders te vragen om tegen het kind te zeggen dat die naar de oppas moet luisteren.
In dat geval krijg je de leidersrol.
Als die er namelijk niet is, heeft het kind geen leiding en pakt hij zelf de leiding over. En dat gaat niet altijd even goed.
Maar als de ouders de leiding niet nemen dat lukt het niet en dan kun je als oppas beter weggaan uit het systeem.
Ook op latere leeftijd kan iemand met hypnose nog veel doen om de invloed die deze mentale kaart die ze hebben opgebouwd te veranderen. Om problemen die door onderlinge relaties zijn ontstaan op te lossen.
Dit noemen we ook wel het sociaal panorama. Als kind ben je die nog aan het opbouwen en is het nog geen groot geheel, maar zijn er verschillende kaarten. Zoals de kaart van thuis, school en bij vriendjes of vriendinnetjes.
Misschien merk je zelf ook wel eens dat je net even anders doet op de ene locatie dan op de andere locatie. Dit komt in de basis door die kaart die je ooit hebt opgebouwd.
Geen woedeaanval op school
Want, tegelijkertijd werd er gezegd dat het kind op school een voorbeeldig kind was, iets wat de oppas zich niet kon voorstellen.
Ergens kan het dus wel. Want in die sociale kaart die je vormt als kind, is school een apart veld, een apart kaartje. En in dat veld pakt de juf of meester de leiding en dan luistert het kind.
Een kind wil namelijk dat iemand de leiding neemt, want dat geeft het kind rust. Dus ik kan me goed voorstellen dat op school het kindje juist wel rustig is en zich goed gedraagt.
Stel je voor dat het iemand was geweest zoals mama of papa die de leiding niet neemt, dan had het kind op school ook woedeaanvallen gehad.
Dus als je als oppas niet weg wilt, ga dan eens mee naar de school. Kijk eens hoe het gaat op school en vraag of je eens mag observeren in de klas, of van een afstand hoe hij zich gedraagt.
Dat geeft je namelijk een ander gevoel over het kind. Het kind kan dit ook een ander gevoel geven over jou. Als de juf of meester je namelijk de autoriteitsstatus geeft in die klas en hij luistert naar je in de klas.
Dan kan het in zijn hoofd ervoor zorgen dat hij jou als autoriteit ziet en niet meer naar de rest luistert, maar alleen nog naar jou. Het kind kan dan nog steeds boos zijn, maar ten minste niet meer naar jou als oppas toe.
Dat lost het probleem van het kind niet op, maar wel het probleem dat jij als oppas kunt hebben.
Kind observeren: Wat maakt hem rustig?
Soms kan het ook wat anders zijn dan autoriteit waardoor het kind op school rustiger is. Misschien kan die bepaalde spelletjes spelen, of zijn er vriendjes waarmee hij speelt. Die kennis kun je dan gebruiken tijdens het oppassen.
- Je kunt spelletjes met hem spelen.
- Je kunt vragen wat hij leuk vindt aan bepaalde vriendjes en daar wat mee doen.
- Je kunt zeggen “ik zag dat je leuk met de auto’s speelde op school, zullen we dat hier ook eens doen”.
- Misschien kun je zelfs een speeltje meenemen wat hij op school wel heeft, maar thuis niet.
Ook dit lost voor het kind nog niets op, want als jij dan weer weggaat kan hij bij zijn ouders weer door het lint gaan.
Maar als je nog een tijdje blijft en het kind bouwt een band met je op en je neemt op een goede manier afscheid.
Je kunt dan technieken van hypno-parenting toepassen. Hierin geef je het kind positieve suggesties en dat helpt om woedeaanvallen te verminderen[2].
Je geeft hem wat suggesties zoals:
“Ik ga nu even wat anders doen, maar ik ben er voor je en je bent gewoon top!”
Dat kan net genoeg zijn dat hij later in zijn leven kan zeggen dat het thuis kut was, maar er was wel iemand was voor hem. Daar kan dat jongetje dan later in zijn leven op opbouwen.
Het besef kan komen dat er meer kaartjes zijn en dat hij gewoon in contact moet komen met mensen buiten het veld of kaartje dat hij kent.
Om op een goede manier afscheid te nemen en niet met overgenomen frustratie, moet je als oppas toch even in zijn wereld komen en hem zien zoals hij is, voorbij de woede en agressie.
Dat kan thuis misschien niet, maar wel op school. Je moet naar zijn andere kaart of veld gaan.
Gevolgen van je actie
En stel je voor dat het dan wat beter gaat, dan kan mama ook meer tot rust komen. Papa kan zien dat het beter gaat en dat kan de boel ook nog omvormen.
Stel dat dat niet gebeurt, dan heeft het kind alsnog door dat er andere mensen zijn dan zijn of haar ouders.
Je kunt ook tegen het kind zeggen:
“Er zijn meer mensen zoals ik. Er zijn heel veel mensen en niet iedereen is hetzelfde. Dus er zijn veel meer mensen zoals ik.”
Het beeld van het kind
Het is vooral belangrijk om een ander beeld van het kind te krijgen, want dat geeft je toch wat anders om er voor het kind te zijn.
Een kind krijgt vaak alleen maar een woedeaanval omdat hij aandacht of liefde wil. Dat wil hij van papa of mama. De beste oplossing is dat papa en mama met zichzelf aan de slag gaan en een nog liefdevollere relatie met elkaar krijgen, zodat het jongetje niet zo reageert.
Maar dat moeten ze wel willen en kunnen. Als oppas heb je dat niet in de hand.
Als buitenstaander kun je dus vooral kijken of je het kind op een andere manier kunt zien, dan als woedend kindje.
Dat is lastig als je er middenin zit, maar kijk dan eens naar plaatsen waar hij rustig is. Dan is hij namelijk op een plek waar hij niet hoeft te strijden en waar hij zich gelukkig(er) voelt.
Dan zie je opeens dat het een lief jongetje is. Dat verandert je gevoel bij het kind en dat voelt het jongetje ook.
Voor het kind zijn de twee werelden gescheiden, maar als jij in die twee werelden komt ben jij de verbinder van die werelden en dat kan veel veranderen.
Bekijk ook deze video:
Wil jij mensen met kinderen of mensen die werken met kinderen helpen om zichzelf te verbeteren en kinderen nog beter te helpen? Dan kan kennis van hypnose essentieel zijn.
Kom eens naar de gratis online masterclass voor een kennismaking.
Of kijk in onze agenda naar onze evenementen en opleidingen. Je kunt de opleiding zowel klassikaal in ons pand of live-online volgen.
Bronnen:
