Vorige week zat ik Tim Fransen te kijken en het ging over namen zoals Lodewijk de veertiende.
In Frankrijk noemen ze hem uiteraard geen Lodewijk, maar Louis. Logisch ook. Willem van Oranje werd in Frankrijk Guillaume d’Orange genoemd. Ook interessant. Wij noemden Lodewijk Louis en zei noemden Willem Guillaume. Zo ging dat vroeger.
Hypnose van de naam
In Spanje noemden ze Willem gewoon Guillermo. Ok tot zover in principe prima, maar we noemen Barack Obama nu geen Barrie Opdam of zoiets. Zou ook gek zijn, maar vroeger deden we dat wel met namen.
De vraag is wanneer dat veranderd is. Ik heb geen idee en toen ik dat zo hoorde was ik toch even in een soort van verwarring. Ergens is dat weer veranderd. Iemand heeft ergens besloten: ‘We gaan iedereen weer gewoon bij zijn echte naam noemen…’
Maar ja, wie was dat? Wie heeft ons uit die hypnose gehaald? Geen idee.
En ik vind dat wel lachen. Dat soort momenten dat je uit hypnose wordt gehaald daar hou ik wel van. Maakt niet uit in welke context.
Soms is het minder lachen, dat is ook waar. Zeker als je iets met hand en tand aan het verdedigen bent en het slaat nergens meer op. Zoals bijvoorbeeld roken. 50 jaar geleden was het heel normaal.
Vroeger rookte de dokter zelfs in de spreekkamer. Stonden de sigaretten op tafel bij een verjaardag en bijna iedereen deed het.
En hoe kijk je nu naar dat meisje dat achter de kinderwagen een sigaret aan het roken is? Bijna alsof ze een halve crimineel is.
Ook dat vind ik bijvoorbeeld een interessante hypnose. Ook daar is opeens een omslagpunt gekomen. Begrijp mij niet verkeerd hoor, iedereen moet lekker zelf weten wat hij doet. Wat ik interessant vind, is dat omslagpunt in de hypnose. Hoe we uit de ene komen en zo in de andere gaan.
En dat kan dus met alles. Ook in je eigen leven. De hypnose van vroeger werkt misschien helemaal niet meer voor je. Stap eruit en stap in een nieuwe die beter werkt. Het mooie is dat het gewoon kan.
Maar goed dan moet je wel hypnose kunnen. Kijk eens hier voor meer info daarover.
