Geen relaties aan kunnen gaan

Kun je geen relaties aangaan? Dan heb je iets gemeen met Ilse die heel veel angst krijgt elke keer als er een relatie zou kunnen komen. Alleen dan moet ze kiezen tussen de angst en de persoon. Dan laat ze die persoon maar zitten, want dan gaat de angst ten minste weg.

Tijdens een live Instagramsessie ging ik met haar aan de slag. Onderzoek laat namelijk zien dat hypnotherapie bij vrouwen die last hebben van emotionele problemen door relaties die niet werken baat hebben bij hypnotherapie om minder last te hebben van angst en stress[1]. Dus ook even aan de slag met Ilse.

Ik vroeg haar wat er gebeurt als de date heel goed gaat.

Ilse: “Als ik 's ochtends wakker word, overvalt me meteen angst. Ik heb geen eetlust en ik kan alleen maar huilen. Het voelt alsof er iemand in mijn maag zit te kneden tot een balletje van angst. Soms komt deze angst zonder enige aanleiding opzetten, als een idee dat me overvalt. Het vreemde is dat het niet eens iets is waar ik bewust aan denk, maar meer een eng gevoel dat mijn hoofd vult met negatieve gedachten zoals "oh nee, niet weer".”

Hoe dichterbij de date komt, hoe erger het volgens Ilse werd, maar als de date tegenvalt, dan zakt de angst ook weer weg.

Aan de ene kant is dat natuurlijk pech, maar voor de angst is het een soort van geluk dat die dan ten minste weer weg is.

Herhalen wat je cliënt zegt

Soms is het handig om samen te vatten wat de cliënt zegt. Ik noemde dit gelijk haar strategie om met een bepaald probleem om te gaan, dit was eigenlijk het kaderen van het probleem als een strategie die eigenlijk niet meer werkt.

“Kun je me alsjeblieft uitleggen welke strategie je gebruikt? Ik begrijp niet wat je op dit moment aan het doen bent. Dus je word wakker en dan is alles goed enk denk je ”oké" en als het dichterbij komt denk je “Laten we eens kijken... Ik heb hier een afspraak staan...” en dan komt die spanning, dat er een balletje gekneed wordt…  Ja, het wordt al behoorlijk vervelend als het bijna avond is en alles verandert compleet… Iemand heeft dat balletje steeds sterker gekneed totdat het de sterkste wordt.

Maar dan gaat het beeld weer weg en wordt het beter, maar natuurlijk blijft er een deel van die strategie hangen.

Dan is het zo van” Oké in principe komt het beeld nog steeds dichtbij want ja die date komt eraan”. Dat verandert niet. Het is alleen zo van: “oh oh oh oh leuk leuk leuk leuke leuke leuke leukst, maar leuk hè leuk, dus dat gaan we dan doen hè zo leuk”…. en dan zo “ah jammer Hij is toch niet zo leuk”, in plaats van “Gelukkig. Hij is toch niet zo leuk”.

Dus dat gevoel in de buik kan zijn dat je er zin in hebt, of het is angst.”

Dit had ik goed begrepen (ik hoop jij ook 😉).

Inzicht geven in het gevoel

Soms kan het uitleggen van het gevoel mensen ook al veel inzicht geven. Dus ik vroeg haar wanneer ze voor het eerst last had van dit gevoel, om te zien of er een mogelijke verklaring voor was.

Het gevoel van  verliefdheid die omslaat in angst had ze voor het eerst meegemaakt toen ze vijftien jaar eerder verliefd was geworden op een getrouwde man. Dat vond ze helemaal niet handig van haarzelf. Ze had ook twee kinderen waarvoor ze moest zorgen, dus allemaal niet handig.

Toen was ze dus bang geworden en nu denkt ze dat daar een zaadje is gepland dat verliefdheid gekoppeld is aan angst.

Het was toen natuurlijk een soort van verboden liefde. Ik vroeg haar wat hier nog meer bij zat. Want iets wat verboden is (zoals verliefd worden op een getrouwde man) kan soms best beangstigend zijn. Dat kan ervoor zorgen dat je in een  intern conflict raakt.

Dit begreep ze wel, maar tegelijkertijd gaf ze ook aan dat ze denkt dat de oorzaak ergens in haar verleden ligt, omdat haar vader wegging toen ze 1,5 jaar was. Daar had ze helemaal geen herinnering aan, maar ze kon wel een patroon in haar relaties ontdekken van bindingsangst en verlatingsangst.

Omdat die man (vijftien jaar eerder) ook getrouwd was en ze dus wist dat de kans groot was dat die relatie er niet zou komen, dat ze zich alvast aan het voorbereiden was op de pijn die van de afwijzing zou gaan komen. Ze had ook geleerd dat het niet leuk is om verliefd te zijn op een getrouwde man.

De man waarmee ze nu op date zou gaan is echter niet getrouwd. Dus ik kon het vergelijken met toen en gaf de volgende suggestie:

“Hij komt wel dichterbij, maar het is natuurlijk niet zo dat hij sowieso weggaat. Kijk, dat was bij die andere man wel zo, nou ja 99 van de 100 procent bij getrouwde mannen. Die zal blijven zitten. Tenminste, de kans dat hij daar weggaat en alles is kleiner dan dat die bij jou blijft… maar ja goed, de man morgen… ja, die heeft dat niet. Ja, de kans dat dat dan gewoon kan gaan klikken en anders klikt, is er nu juist wel. Ja, wat is dan de kans dat het niet klikt… ja, ja er is altijd een kans dat niet meer klikt, maar er is in ieder geval niet iets op de achtergrond… Ja, want dat was de dreiging die natuurlijk dichterbij kwam toen. Ja, die dreiging was daar de hele tijd en is er nu helemaal niet.

Laten we daarvan uit gaan.

Het is morgen… laten we zeggen mister x Mees zit te wachten. Eén leuke man, leuke vent…Nou ja, we kijken wel… even de dingetjes afvinken…De eventueel dreigingen, getrouwd niet getrouwd? Oké top,… eh nou en eigenlijk was dat het een beetje. Nou ja, misschien zijn we nog een paar vlaggetjes waarvan je denkt misschien niet zo handig hè. Maar als dat allemaal in the clear is, dus alles is goed... Laat dan maar dichterbij komen.

(Ilse begon al een beetje nee te schudden)

Maar dichtbij komen…Wat gaat hij dan allemaal zien?”

Toen gaf ze aan dat tijdens de date er vaak niets aan de hand is. Ook als hij leuk is en ze gaat weg, dan is er niets aan de hand, tot ze gewoon op een dag wakker wordt. Dan is het er opeens.

Inzicht geven in hoe raar een bepaalde angst is

Als je geen verklaring hebt, kun je ook laten zien dat de angst niet logisch is, of zelfs een beetje raar.

Ik vroeg of hij er dan was? Nee. Was hij dan bij zijn vrouw en drie kinderen? Nee, dat ook niet.

Dus ja, dan is het misschien iemand die inderdaad bang is dat als de man er niet is. Hij zomaar weg kan gaan. Dus ik maakte die overtuiging belachelijk dat als een man er niet is hij weg kan gaan. Ik gaf de volgende suggestie met een speelse sarcastische toon.

“Ja, stel je voor hij gaat weg, net als je vader ofzo. Of stel je voor: hij is opeens weg… Ja… Stel je voor, die man heeft gewoon zijn eigen leven. Oh mijn god Ja, maar dat kan eigenlijk gewoon niet. Eigenlijk moeten we mannen hebben, een soort… Nou ja, dat komt er misschien… Wel aardig…. Zo'n Artificial intelligence…. Ja dat zou top zijn…. Die gewoon alles doet wat jij wil, die blijft bij je, doet precies wat je wil, die zegt de juiste dingen… Die is wel helderziend zo van ‘Oh ik zie dat je nu je zo in je vel voelt’ die dan meteen iets brengt wat je lekker vindt… Chocolademelk ofzo, weet ik veel…Zodat je denkt, oh de man van de droom, gaat nooit weg en blijft eeuwig leven, op alle vlakken scoort die een 10. Nou die willen we, maar hij is alleen geen mens dat dan niet.”

Ik gaf ook aan dat als een man wel 24/7 bij je is, dan ben je op een gegeven moment juist blij dat die zijn eigen ding doet. Anders is het allemaal gedoe. Uiteindelijk had ze nu ook een vorm van vrijheid, ze kan doen wat ze wil. Ze hoeft geen rekening te houden met mensen.

Daar had ik ook nog discussies over met mijn vrouw, als mijn vrouw er niet was geweest had ik die discussie niet gehad. Met een robot heb je die discussie juist niet, maar soms is het juist wel prettig.

Toen vroeg ik haar om zich voor te stellen dat ze die date zou hebben en dat hij leuk zou zijn. Op een dag wordt ze een keer wakker en is hij er niet. Hij moet weg naar zijn werk (o.i.d.). Wat voor gevoel gaf haar dat nu?

Daar kwam eigenlijk een beetje een vaag antwoord op dat haar gevoel niet klopte en dat ze nog steeds niet wist of het nu lag aan de angst dat die mannen te dichtbij komen, of juist de angst dat ze door de verliefdheid in een depressie kon raken.

Toen gaf ik haar aan dat een depressie toch wel iets anders is en ik legde dat uit met de volgende suggestie:

“Ik zal het uitleggen: 15 jaar terug in die tijd werd je verliefd op iemand waarvan je weet: “Ja het kan het niet, maar dat is ook spannend”. Kijk er zitten heel veel facetten in deze spanning. Wie weet… Oh dit is een ideaalplaatje, man die zorgt voor zijn gezin, maar eigenlijk… Dan ben je mooi verliefd op een vreemdganger. Meer is het niet… Dus stel je voor, die was bij jou in huis geweest. Nou, de kans dat hij hetzelfde doet, is aanwezig. Nou, dat is dan lekker hè… En daar ben jij depressief over geworden… Nou ben je bijna blij dat het niet is gelukt, want de kans dat het weer gebeurt… Ja, die man van die is blijkbaar zo… of die doet zo… Kijk, wij als persoon kunnen denken “Oh maar dat doet hij alleen bij mij” of eh “oh ja weet je, ik ben de ware”. Ja, misschien had die nog vijf scharrels, waarvan jij het helemaal niet wist.

Nou, dat is gebeurd toen kwam je erachter “Oh, het was toch niet zo wat ik in mijn hoofd als het roze wolk had bedacht”. Dat doen wij ook allemaal als mens, want ik ken heel veel vrouwen die denken dat het huwelijk, vooral in Amerika zie ik dat wel eens, die denken dat het huwelijk bestaat uit de bruiloft. Dus de bruiloft is perfect, perfect, perfect en dan komen ze daarna na één jaar achter “Oh, hij zit gewoon de hele tijd naast me. Waarom is dit nou niet zoals iedere dag die bruiloft, waar het altijd feest is….Ja ja dat had je misschien toch kunnen bedenken, dat jij met iemand gewoon in een huis zit bij wijze van spreken. Dat bedenken ze niet van tevoren. Ja ik snap dat niet, maar ja het gebeurt…

Dan komen ze erachter “Ik had toch even anders moeten denken”. Nou, in India doen ze dat anders. Bij de eerste date hebben ze een hele lijst die gaan ze eerst afvinken met z’n tweeën.

Wil jij kinderen? Zegt hij “nee”. Nou, ik bel naar de auto. Naar de volgende en iedereen vindt dat prima. Maar laten we eerst maar even afvinken wat we de komende 20 jaar willen en ambiëren. Klikt dat niet dan gaan we weg.

Voor ons is dat heel gek, maar dat ontstaat. Ja, er kunnen ook scheidingen ontstaan.

Er wordt een kindje geboren. Ik ben bijvoorbeeld katholiek en mijn vrouw is moslim. Die zegt nou laten we die jongen besnijden en ik zeg “Laten we hem dopen” en opeens hebben we een conflict… Nou, had je dat niet 5 jaar daarvoor kunnen bedenken dat dat waarschijnlijk zou gaan gebeuren? Want ik zou zeggen “die jongen, niemand komt aan zijn penis hè. Al helemaal niet zo’n imam.” Dan zegt ze “Nou mooi, dat gaat gewoon gebeuren.”. Heb je dadelijk een conflict, maar de jongen is al geboren of ze is zwanger… Nou, dat is toch apart… maar ja het gebeurt.

Dus het gebeurt, nou en dat is bij jou ook zo. Ja, je werd depressief, maar ja je hebt ervan geleerd. Dat gaat niet meer gebeuren… Nou weet je, iemand is getrouwd? Dat doe je nooit meer… Je kijkt wel uit, dat heeft je echt veel gekost en daar mag ik je op vertrouwen… Dus ik snap die angst wel, die denkt ”Ja, ho ho… Laten we alle mannen maar meteen als gevaarlijk bestempelen. Ja allemaal, dan hebben we dat getackeld”, maar dat is natuurlijk niet waar. Die ene man staat niet voor iedereen.

Kijk, we moeten hem ook niet laten zeggen dat gevoel negeren. Ja, je moet gewoon een beetje opletten. Dan is zo’n een Pakistaanse lijst nog niet eens zo'n heel slecht idee. Dus vanavond “Bent u getrouwd?” Nee. Oké nou top. “Heeft u heeft u een verslavingsverleden toevallig?” Nee? Nou top, klinkt helemaal niet romantisch echt totaal niet, maar dat hoeft ook niet.  Want als je de komende 40 jaar samen bent. Wij gaan met elkaar heb ik me niet laten leiden met het vage gevoel wat verliefdheid heet.”

De rol die je hebt, bepaalt de rol die je zoekt

Toen begon ze opeens over een man die emotioneel niet beschikbaar was. Hierdoor kon ik samenvatten dat de ene man fysiek niet beschikbaar was, want hij had al een vrouw. De andere man was emotioneel niet beschikbaar. Toen kon ik nog zeggen dat ze misschien een die spiritueel of mentaal niet beschikbaar is, dan heb je ze allemaal wel gehad.

Toen vroeg ik haar waarom ze die persoon, die emotioneel niet beschikbaar was, zou willen redden? Want wat er zeer waarschijnlijk gebeurt als je iemand redt, is dat hij weggaat “en bedankt”.

Dat vond ze niet leuk om te horen. Het is ook niet leuk.

Het hoeft niet, maar ik heb het heel vaak gezien. Iemand is de verpleger en iemand is de patiënt. Als de patiënt weer beter is gaat hij weg, want waarom zou die nog verzorgd moeten worden. Dan wordt dat verzorgende ook irritant, want dan kan die het zelf wel. Dus dan moet je als verzorgende kunnen veranderen van rol. Dat kan, maar het is geen handig vertrekpunt voor een relatie.

Evolutionair gezien kunnen die verschillen wel zijn ontstaan doordat je dan je eigen sterke en zwakke punten hebt, waardoor je samen meer problemen kunt tackelen[2]. In de praktijk werkt dit echter niet altijd goed, en zijn relaties vaak succesvoller als je partner enigszins op je lijkt[3].

Dus dan is het de vraag, waarom word je verliefd op dat soort (patiënt) mensen?

Het vervelende van verliefdheid is vaak dat je verliefd wordt op het stuk, wat jij mist. Dus als jij zorgzaam wordt voor die persoon, kun je je afvragen of je wel zorgzaam genoeg bent voor jezelf.

Daar was Ilse nu een jaartje mee bezig, maar dat vond ze inderdaad best lastig.

Het echte probleem

Heel vaak komen mensen bij je toe met een probleem, zoals geen relaties kunnen aangaan, maar dan moeten ze het echte probleem nog vinden.

Misschien was dit het probleem.

Want voor iedereen is het lastig om zorgzaam voor zichzelf te zijn. Ik gaf de volgende suggestie:

“Als je in de spiegel kijkt en je vraagt jezelf “Mag ik er zijn?” Denk je, wel ja 50/50, of 60/40. Het mooiste is, en dat kunnen we wel doen natuurlijk, om jezelf wat meer heel te zijn. 100%. Er zijn altijd wel dingetjes…

Maar dat verliefde gevoel dat hoeft niet weg. Als het maar niet naar de verkeerde mensen gaat. Want er zit een heel sterkst en zorgzaam en liefste stuk in jou, wat heel graag mensen wil helpen een helen en dat soort dingen… Dat is mooi als je verpleger bent, maar niet per se in een relatie. Want ja dan ben jij gewoon Florence Nightingale van vroeger die dan de hele tijd die patiënten verzorgt, verliefd wordt. Het is ook niet eerlijk tegenover die andere persoon, zo van “Ja, blijf jij maar ziek, dat is beter want dan kan ik je blijven verzorgen.” Dat is ook niet lekker.”

Toen gaf ze aan dat iemand die dan emotioneel niet beschikbaar is dat het voor haar toch meer voelt alsof ze wil vechten om zijn liefde te krijgen.

Toen vroeg ik haar waarom ze geliefd wil worden door zo iemand. Zij dacht dan omdat ze het haarzelf niet gaf.

Het interessante is vaak dat andere mensen dat dan ook lastig vinden om daarmee om te gaan.

Dus mensen kunnen klikken op een bepaalde manier vanwege de rollen, zoals patiënt gaat met verzorger, pleaser gaat met iemand die gepleased wil worden. Maar stel je dan voor dat iemand ermee stopt? Dat vindt die ander dan niet relaxed en dan wordt hij agressief of egoïstisch, of je hoopt dat hij/zij dan ook zijn rol gaat veranderen.

Een relatie is daardoor een mooi  persoonlijk ontwikkelingstraject, maar daar heb je twee mensen voor nodig.

Als je het aangaat en je bent bezig en je ontwikkelt jezelf en die ander is emotioneel nog steeds niet beschikbaar en wil dat niet doen, dan gaat het vanzelf uit elkaar. Dan gaat die ander wel weg, want die kan daar dan niet mee omgaan.

Als jij het stuk maar blijft opvullen voor die ander, dan voelt dat in het begin voor de persoon top, maar op gegeven moment ook niet meer. Voor de ander ook niet.

Saai is goed

Toen vroeg ik haar hoe het zou zijn als mister X gewoon “normaal” is. Vind je dat wel aantrekkelijk? Dat vond ze dan eigenlijk saai. Ergens wist ik dat ze dat zou gaan zeggen 😉.

Dat is een teken voor Ilse. Over saaiheid en relaties is veel te zeggen. Hierover gaf ik de volgende suggestie:

“Saai is natuurlijk een vervelend woord. Sleur, dat soort dingen. Maar ja, als je 40 jaar gewoon relaxed met elkaar omgaat… Natuurlijk zijn er altijd dingen, dat kan ons gebeuren. Er kan van alles gebeuren.

Maar, wil je de hele tijd zo (ik gebaarde een lichte golfbeweging) of wil je een beetje zo (ik gebaarde een heftige golfbeweging). Ja, ik heb ook dat laatste gehad. Toen was ik wat jonger. Nou, dat ging echt alle kanten op… Ik dacht, dat hoeft voor mij niet meer. Dat kost veel energie. Het is lekker als je thuiskomt en het is gewoon een soort van saai. Eten, weet je wel, gezellig met elkaar wat bespreken. Misschien even uit eten, theater. Er zijn heel veel mensen die dat doen. Voor mij persoonlijk is dat het grootste gelukt.

Maar ja, voor iemand anders… die wil dit doen, dat en zus doen. Oké, ook prima. Als je iemand vindt die dat ook wil en je gaat met elkaar op. Op die manier is dat top, prima, maar ja het kan altijd gebeuren dat iemand wat anders gaat doen. Ja, en pas je je aan of neem je dan iemand anders? Alles is goed, daar gaat het niet om. Maar als je voelt voor jezelf “wel lekker om een beetje in een soort rustig vaarwater te zijn”…. Niet dat dat rust betekent van we doen helemaal geen f** meer… zo bedoel ik het niet, want je kan nog steeds heel veel leuke dingen doen. Maar je wil er misschien rust, dat kan. Saai is een vorm van  rust.  Maar je kan nog wel leuke dingen doen. Maar niet saai willen zijn, dat is wel een teken dat je denkt van “Oké wat is dat in mij wat toch wel een beetje die spanning wil? En kan ik dat niet zelf? Zodat ik mijn eigen spanning wel creëer?” en als iemand daar mee kan wil gaan, nou dat is top, want dan wordt het dubbel zo leuk.

Zoek iemand als aanvulling en niet opvulling. Ik zorg voor mijn spanning en het is aan jou… Je mag meegaan met mijn spanning of niet.”

Toen begon ze toch weer over die angst en ik koppelde terug dat dat 15 jaar eerder bij die spannende getrouwde man was ontstaan. Toen zei ik, ergens stap je ook niet voor niets in zo’n relatie. Dus voor die relatie was er ook al iets, laten we dat onderzoeken.

Wat levert het probleem je op?

Dus ik vroeg haar wat die angst haar nu opbracht. Ik dacht voor haar een verkapte versie van veiligheid. Want ergens had ze het al heel goed.

En als je je realiseert dat je het in je eentje ook goed hebt, is dat vaak een teken dat je klaar bent voor een aanvulling (niet een opvulling). Dus ze had al kinderen en als ze kan zeggen "het is ook goed als er niemand bij komt" dan is het ook goed.

Alleen daar kon ze niet volmondig “ja” op zeggen. Sinds haar kinderen het huis uit waren had ze last van eenzaamheid. Dus ja, wat nu de rest van haar leven?

Dus ik vroeg haar hoe het voor haar voelde om de rest van haar leven alleen te zijn. Dat voelde eenzaam en niet goed.

Alleen zijn kon ze wel, maar de eenzaamheid niet.

Ik vroeg haar of dat eenzame gevoel erger was dan angst. Dat wist ze niet, want eenzaamheid had ze al van jongs af aan, terwijl die angst minder herkenbaar was.

Toen vroeg ik haar om zich voor te stellen of ze nog bang zou zijn als ze de eenzaamheid niet meer zou voelen. Dat wist ze niet.

Dus toen gaf ik aan dat de angst misschien een oplossing was voor de eenzaamheid. Terwijl het haar dus ook veiligheid gaf. Toen vroeg ik haar of ze zich wel eens veilig had gevoeld, zonder de eenzaamheid?

Dat had ze wel gehad in één relatie.

En nu had ze dat thuis ook wel.

Ze had dus wel momenten dat ze niet eenzaam was, niet bang en zich veilig voelde. Dus ze had manieren gevonden om zich goed te voelen, zonder zich hier heel bewust van te zijn. Het interessante is dat er een klein meisje in je zit, die zich al haar hele leven eenzaam voelt, die niet weet dat zij zich helemaal prima en veilig voelt.

Daar was Ilse het mee eens.

Toen mocht ze haar ogen dicht doen en gaf ik haar de suggestie:

“Dan wil ik dat je even helemaal teruggaat, helemaal terug, helemaal terug helemaal terug en dan ga je op zoek naar het allereerste moment dat je je eenzaam voelde. Dan komt er een leeftijd in je op, en alles goed, alle leeftijden zijn prima en welke leeftijd komt dan bij je op?”

Ilse: “vier”

Edwin: “Dan wil ik dat je hier voorstelt dat je nu  jezelf ziet als 4-jarigen kleine meisje die nog niets heeft meegemaakt, maar dot zich eenzaam voelde…en dan wil ik dat je haar laat zien: alle momenten waarin jij je veilig voelde, maar voor haar gaat die momenten nog gebeuren. Al die momenten waarin jij je veilig voelde, zonder dat je je eenzaam voelde. Dus die laat je allemaal aan haar zien… en je zegt “we zijn veilig, Oké we hebben het gered, kijk maar” Hup en je laat allemaal momenten zien. “Kijk je bent veilig, je bent veilig, je bent veilig, even kijken nog twee kinderen gekregen en weet je je bent veilig” en allemaal laat je dat soort moment zien, totdat zij het begint te begrijpen dat je veilig bent. Dat ze veilig is en dan begint ze te glimlachen. Begrijpt ze het?”.

Volgens Ilse nog niet helemaal. Toen gaf ik haar aan om door te gaan met laten zien dat het veilig is aan de vierjarige versie van haarzelf. Op haar werk, op allerlei plekken, in de supermarkt, waar ze dan ook was. Het maakt niet uit.

Op gegeven moment begreep de vierjarige het en glimlachte ze.

“Ze begrijpt het. Nu vier jaar, je begrijpt het. Dus je ziet jezelf daar vier jaar glimlachen en je ziet haar een soort van steeds lichter en lichter worden. Steeds lichter. Want ze voelt zich veilig. Ze voelt zich helemaal oké. Ze voelt zich op haar gemak en dan zeg je tegen jezelf “Ik vergeef je”

Ilse: “Ik vergeef je”

Edwin: “Goed zo, en je ziet haar nu helemaal stralen, helemaal stralen. Vier jaar helemaal bevrijd, blij en vrolijk… En je knuffelt haar. Je knuffelt haar en ze versmelt in jou. Ze groeit op ze wordt 5, 6, 7, 8, 9, 10 en al die situaties veranderen. Ze voelt zich op haar gemak, ze voelt zich heel, ze voelt zich fijn, 9, 10, 11, 12 een hele puberteit. Ook helemaal vrij, blij vrolijk. Ze voelt zich helemaal Simpelweg fantastisch. 20, 25 hè Maar door die situatie met die ene man, met die ene man nu is prima, nu is het prima. Ze voelt zich fijn. Ze voelt zich heel simpel prima en al die situaties veranderen. Gewoon helemaal licht vrij vrolijk en groeit op helemaal tot nu en dan voel je contact met waar je zit een Wat gebeurt er nu als je denkt aan Mr x morgen?”

Dan zat er toch stiekem nog een knoop in haar maag. Ik gaf aan dat dat ook excitement kan zijn, want het is natuurlijk ook gewoon spannend.

Als ik first-dates kijk zie ik maar weinig mensen daar zitten zonder spanning.

Al die vragen die je hebt en wat je niet weet. Dat geeft toch excitement. Dat nieuwsgierige gevoel.

Dus ik vroeg haar zich voor te stellen dat ze op date gaat en daar zit mister X dan. Dan even dat lijstje afgaan of die emotioneel, spiritueel en fysiek beschikbaar is. Ik schetste het beeld dat het heel leuk zou worden en dat het leven zich ontvouwt en dat alles oké is, zelfs als het op niets uitloopt. Hoe voelde dat voor haar?

Het was nog steeds spannend, maar nu wel met een groter gevoel van lef om het gewoon te doen.

Als ze ook dacht aan een vierde, vijfde of zesde date, dacht ze dat het beter ging, want anders zou ze die dates niet eens hebben.

Toen gaf ik haar nog even aan hoe het was toen we begonnen en hoe het nu voelde. Toch wel interessant dat het nu heel anders was. Ik gaf aan dat ze er nu meer rationeel naar kon kijken, logischer ook met een ander gevoel.

Dan is het ook leuker als iemand dichterbij komt en dan kijk je wel verder. “We kijken wel” dat is ook een ding, dat doe ik ook al 21 jaar met mijn vrouw. We kunnen in principe altijd zeggen “we stoppen ermee”, maar we kiezen ervoor om bij elkaar te blijven. Dat “we kijken wel” is ook lekker, dat kun je jaren of een week volhouden. Het is allemaal goed.

Als het leuk is, dan kan het lang aan blijven.

Toen vroeg ik hoe het nu voelde. Ze gaf aan dat ze nog steeds hoopte dat hij niet weggaat. Zeker als ze iemand leuk vindt.

Zo is het natuurlijk altijd. Als mijn vrouw me zou verlaten is het ook janken. Dan lig ik in foetushouding in de douche.

Die angst is eigenlijk gewoon het leven. Iemand van wie je houdt kan ook doodgaan. Daar kun je dan bang voor zijn, maar het is handiger om te genieten van de tijd die je hebt met die persoon.

Dus het houdt altijd een keer op, maar is het het dan waard om het te laten? Voor mij is het het waard om toch door te gaan. Ook al weet ik dat het een keer verschrikkelijk gaat worden.

Daarom gewoon genieten van de tijd die je samen hebt. Zelfs als het alleen maar de date is. Ik vroeg haar weer hoe het voelde.

Ze voelde zich nu beter en rustiger.

Bekijk hier de hele sessie:

Wil jij ook mensen helpen die het lastig vinden om relaties aan te gaan? Dan kan kennis van hypnose helpen. Kom bijvoorbeeld eens naar de gratis online masterclass.

Of schrijf je in voor een van onze opleidingen.

Bronnen: