Toen mijn oudste zoon ongeveer drie was speelden we wel eens “wie is het?” Dat is dat spel waarbij je allemaal plaatsjes van mensen hebt en je met vragen moet achterhalen wie de persoon tegenover je op een kaartje heeft.
Hij vroeg niet de standaard vragen bij dat spel, maar hele aparte zoals: “Heeft hij blosjes hoog op zijn wangen?”. Op een gegeven moment viel het mij op dat hij mijn plaatje eigenlijk gewoon beschreef.
Dit vond ik heel interessant. Hoe deed hij dat?
Ik dacht: “Hij kijkt op de een of andere manier door mijn ogen of zo.” Om dit te checken legde ik het kaartje op zijn kop. Toen ging hij wel andere vragen stellen die niets met mijn kaartje te maken hadden, maar ik zag ook dat hij een beetje in de war raakte.
Toen ik het kaartje weer oppakte ontspande hij weer en begon hij toch weer van die vreemde vragen te stellen.
Dit “door mijn ogen kijken”, of wat het ook was, dat kon hij totdat hij naar school ging.
Op een gegeven moment zag hij het niet meer. Dat was fascinerend, hoe snel dat veranderde.
Je brein doet ook aan pruning. Je brein zit vol met verbindingen en van 0 tot 12 jaar is je brein alleen maar bezig met verbindingen op te ruimen. Ook wel met het maken van nieuwe verbindingen, maar vooral met het schrappen van niet nuttige verbindingen.
Heel veel kwaliteiten en gaven die je misschien ziet als paranormaal, die worden weggehaald, want die zijn niet zo belangrijk als knippen, vouwen en kleuren.
Op school krijg je natuurlijk heel veel informatie, meer dan alleen het “schoolwerk”. Allemaal nieuwe mensen, een nieuwe omgeving en een nieuwe sociale kaart van de omgeving. Daar moet allemaal ruimte voor worden gemaakt in het brein, want dat is belangrijk.
Dingen die minder belangrijk zijn die worden gepruned, die worden weggedaan.
Dus iets door je vaders ogen bekijken is dan niet belangrijk genoeg. Dit is ongeveer tot 12 jaar zo. Daarna wordt het stabieler.
Daarom zie je vaak dat kleine kinderen dingen zien of doen die wij (volwassenen) niet kunnen. We zouden het weer moeten kunnen aanleren als we het ooit konden, maar het is wel een stuk lastiger om het bij te houden.
Stel je voor je kunt de split, dan is het veel makkelijker om dat bij te houden, zodat je op je 90ste de split kunt. Als je dit verliest en je moet het opnieuw leren of de stretch krijgen waardoor je dat kunt, dan is dat veel lastiger.
Het kan natuurlijk wel, maar het duurt veel langer dan wanneer je dit elke week vijf minuten had bijgehouden.
Alleen met het brein is het nog lastiger.
Dit is heel interessant en misschien herken je het wel bij jezelf dat je soms een talent of een gave kwijtraakt.
Het idee dat mijn zoon door mijn ogen kon kijken is aan de ene kant heel leuk en het gaat nog wat verder dan het idee dat je kinderen je energie opvangen, hoe jij je voelt zeg maar. Maar het roept ook de vraag op wat mijn kind dan allemaal gezien heeft. Misschien ook zaken waarvan ik helemaal niet wil dat hij dat ziet. Dat weet ik niet.
Maar als hij dat kan, dan kan hij waarschijnlijk nog meer dingen.
Bij kleine kinderen denk ik altijd dat bepaalde dingen die handig zijn als ze later groot zijn. Hoe normaler je erover doet, hoe langer het blijft.
Als je juist zegt “het is niets” of wat dan ook, dan ruimt het brein het op.
Later kunnen sommige mogelijkheden best handig zijn, maar veel kinderen verliezen die omdat er thuis niet over worden gepraat of dat wordt gezegd dat het niets is.
Wij hebben altijd geprobeerd om veel mogelijkheden bij onze jongens vast te houden. Dat is niet altijd gelukt, want ja er moet ook veel geleerd worden, maar het is wel interessant.
Als ik kijk naar mijn oudste kind, hij heeft een heel analytisch brein. Ik ben meer intuïtief. Hij kan van die rekengrapjes goed zien en trapt er nooit in.
Maar hij is ook heel spiritueel, want dat idee zit daar ook in. Ik vind het een interessante combinatie.
Als je eens kijkt in je eigen leven, naar je eigen vermogens en naar je kinderen. Alles wat je kon, kun je nog steeds leren.
Als je iets ziet bij je kinderen en je wilt dat ze het houden, blijf het dan bespreekbaar maken.
Beluister ook deze podcast:
https://www.buzzsprout.com/195236/1967104-wat-is-jouw-gave-die-je-bent-kwijtgeraakt?play=true
Wat veroorzaakt paranormale gebeurtenissen in je volwassen leven?
Wat ook interessant is, is dat kinderen van ouders die hen negeerden of die juist heel streng waren vaker paranormale gaven hebben in hun volwassen leven dan kinderen van ouders die zeg maar wel een normale opvoeding geven. Ook kan begeleiding van de ouders of iemand in de omgeving ervoor zorgen dat paranormale kinderen paranormale volwassenen worden.
In veel culturen met sjamanen worden de paranormale gaven van de sjamaan van vader op zoon doorgegeven.
In een onderzoek naar volwassenen met paranormale gaven werden drie stellingen onderzocht en bevestigd bij een groep van 644 deelnemers, namelijk:
- Er is een samenhang tussen slechte gebeurtenissen in de jeugd en meer paranormale gebeurtenissen in het volwassen leven.
- Er is een samenhang tussen een flexibele opvoedingsstijl en meer paranormale gebeurtenissen in het volwassen leven.
- Mensen die vaker paranormale gebeurtenissen hebben in hun volwassen leven zijn meer veerkrachtig.
Deze werden in het onderzoek alle drie bevestigd[1].
Die eerste lijkt onlogisch, maar als je ouders je mishandelen of te streng zijn, hoeveel neem je dan van ze aan voor waarheid? Een beetje streng kan dan je brein helpen met opruimen, maar met een te strenge opvoeding kan dit blijkbaar averechts werken.
Paranormale gebeurtenissen en wetenschap
Paranormale zaken kunnen dus gebruikt worden als metafoor in therapie bij hypnose. Dan wordt er dus gebruikgemaakt van het idee van iets paranormaals. Misschien wordt je brein zo weer een beetje getriggerd om paranormale zaken te geloven.
De laatste tijd komt de spirituele wereld en de wetenschappelijke wereld steeds dichter bij elkaar[2]. Want er zijn ook steeds meer mensen die open durven te zijn over wat ze meemaken. Zo hebben kinderen wel eens herinneringen van een leven dat niet van hun is en die niet op een andere manier verklaard kunnen worden[3].
Ik ben niet de enige vader die zaken aan zijn kleine kindje merkt die ten minste apart zijn[4].
Paranormale gaven en hypnotherapie
Hypnotherapie wordt vaak in verband gebracht met paranormale gaven, maar ik kan je vertellen dat er niets paranormaals aan is.
Wel kunnen sommige technieken je een soort paranormaal gevoel geven. Zo kun je dissociëren gebruiken om problemen op te lossen. Mensen die zich bijvoorbeeld niet verbonden voelen met hun lichaam, wat ook vaak gezien wordt als een paranormale gebeurtenis, kunnen dit gebruiken om problemen op te lossen.
Je kunt dan bijvoorbeeld naar jezelf kijken van buitenaf (dit doe je in je gedachten, niet echt) en dan iets doen om je probleem op te lossen. Je kunt dit dan gebruiken als een soort metafoor.
Je kunt bijvoorbeeld visualiseren hoe je je lichaam schoonmaakt van trauma’s of andere problemen en vervolgens weer “in” je opgeruimde lichaam gaan[5].
Nieuwe verbindingen maken met hypnose
Dus als kind is je brein opgeruimd van verbindingen die niet vaak gebruikt werden. Je kunt met hypnose weer nieuwe verbindingen aanmaken.
Dit kan ook gebruikt worden voor hele praktische problemen, zoals bij vrouwen tegen urineverlies. Door hypnotherapie maken die weer betere verbindingen in het brein, waardoor dit probleem opgelost kan worden[6].
Daarbij kan deze invloed van hypnose ook gebruikt worden om angsten te verminderen. Dan krijg je dus nieuwe verbindingen in je brein die ervoor zorgen dat je minder last hebt van angstige gevoelens en angstige gedachten over je probleem[7].
Wil je weten hoe hypnose dit doet en hoe dat werkt en voelt? Kom dan eens naar een gratis online masterclass over hypnose.
Wil je weten hoe je jezelf of andere mensen kunt helpen met hypnose? Schrijf je dan eens in voor een van de opleidingen van het Hypnose Instituut Nederland. De opleidingen worden gegeven vanuit een professionele studio en met voldoende assistentie voor een-op-een aandacht.
Bronnen:
[1] http://www.alipsi.com.ar/wp-content/uploads/Negative_Experiences_in_Childhood_JNMD.pdf
[2] https://psychotherapy.psychiatryonline.org/doi/abs/10.1176/appi.psychotherapy.2004.58.1.90
[3] https://digital.library.unt.edu/ark:/67531/metadc948119/
[4] https://www.dailymail.co.uk/femail/article-6099797/Parents-share-SPOOKIEST-things-children-said.html
[5] https://psychotherapy.psychiatryonline.org/doi/abs/10.1176/appi.psychotherapy.2004.58.1.90
[6] https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S0002937820312710
[7] https://www.intechopen.com/books/hypnotherapy-and-hypnosis/hypnosis-and-hypnotherapy-emerging-of-science-based-hypnosis
