Een tijdje geleden hielp ik Sabine die geen vertrouwen meer had in mensen. Ze moest echt mensen eerst leren kennen en dan nog had ze geen vertrouwen. Tijdens een livesessie op Instagram heb ik haar hiermee geholpen.
Ze was bang dat mensen haar altijd zouden kwetsen. Mensen op afstand was prima, zoals de caissière die haar werk doet, dat vertrouwde ze nog wel. Maar als mensen dichterbij komen, emotioneel gezien, dan werd het vervelender.
Vrienden die achter haar rug om roddelen hield ze bijvoorbeeld niet zo van. Ook had ze het idee dat er misbruik (of gebruik) werd gemaakt van dat ze vaak het beste met mensen voor heeft.
Als voorbeeld gaf ze:
“Er kwam iemand die op mijn werk die had in re-integratie en ik voelde al gelijk: "Nee, met haar wil ik niet samenwerken." Toch kwam zij later terug en moest ik wel met haar werken. Ik heb haar veel vertrouwelijke dingen verteld, zeg maar... En dat heeft ze later tegen mij gebruikt.”
Ze vertelde vaak dingen die ze eigenlijk niet zou moeten vertellen doordat ze door haar ADHD een flapuit is.
Toen gaf ik haar de suggestie dat je alleen gekwetst kunt worden als je je laat kwetsen.
Rapport met de cliënt opbouwen
Die suggestie werd wel aangenomen, maar er werd nog een beetje moeilijk gekeken. In dat geval kun je iets doen om de band tussen jou en je cliënt te versterken. Dit noemen we ook wel rapport. Je kunt bijvoorbeeld persoonlijke informatie delen[1], zodat de ander het ook makkelijker vindt om over zijn of haar leven te praten. En als voorbeeld over hoe je om kunt gaan met het probleem.
Zoals het probleem dat bepaalde kennis tegen je gebruikt wordt.
Ik deel vaak persoonlijke informatie, zoals over mijn drugsverleden. Daar krijg ik nu nog wel reacties op, ook online. Bijvoorbeeld over hoe ik mijn brein verpest heb daarmee. Dus ja, ik heb dat gedeeld en mensen gebruiken het nu tegen mij, maar het boeit me gewoon niet.
“Want dan denk ik: "Ja, ik heb dat gedeeld en ze gebruiken het tegen mij." Ja, en dan denk ik: "Ja, dan had ik het niet moeten zeggen." Maar aan de andere kant inspireert het ook weer veel mensen. En dan is het een keuze, hè? Aan de ene kant vertel ik het en dan weet ik dat sommigen daar dan mee aan de haal gaan. En anderen die helpt het.”
Toen vroeg ik haar of ze dan ook echt geheimen vertelde aan zo’n collega, want het is toch een beetje apart.
Volgens Sabine bouwde zich dat dan op. Het is niet zo dat ze direct er van alles uitflapt. Later realiseerde ze zich dat ze eigenlijk werd uitgehoord en dat die collega alles doorspeelde aan haar baas, waarna ze haar baan kwijtraakte.
Dat is natuurlijk een k*tstreek.
Vertrouwen op je onderbuikgevoelens
Wel kon ik haar een heel klein voordeel aangeven. Ze had van tevoren al aangevoeld dat die persoon niet oké was. Dus dat was een voordeel. Dat was een gevoel waarop ze kon vertrouwen.
Zelfs artsen worden aangemoedigd om op hun onderbuikgevoelens te vertrouwen[2], dus waarom een “normaal” iemand niet?
Hier was ze het gedeeltelijk mee eens. Meestal voelt ze het wel aan bij mensen, maar soms ook niet.
Toen vroeg ik haar wanneer het dan misging voor het laatst? Want het kan dan zijn dat je nog in de leerfase bent voor het ontwikkelen van dat gevoel.
Hierover gaf ik haar de volgende suggestie:
"Kijk, hoe vaak kom je dat soort dingen tegen? Op een gegeven moment leer je. Je moet het zo zien: je onderbuik, dat zijn je darmen. Ja, dat is je tweede brein. Er zitten 100 miljoen zenuwcellen in. Men zegt ook wel dat het een beetje het equivalent heeft van het brein van een kat. Zo slim, maar ook slim in de zin van het aanvoelen van: "Oké, dit is niet goed." En dat je hoofd geen idee heeft. Dan denk ik: "Ja, waarom is het niet cool? Dat is toch prima... Wat is hier mis mee?" En dan ga je ermee aan de haal en dan leer je vanzelf wel dat die darmen toch wel een punt hebben. Dus dan is de vraag, waarom luister je niet naar jezelf?"
"Ik kan je het antwoord geven: omdat je hoofd ermee aan de haal gaat. Die gaat allemaal redenen bedenken waarom dat allemaal niet zo is. Want kijk, wat het moeilijke eraan is, is om er een reden aan te geven, want die is er dus niet. Kijk, je voelt iets, je denkt: 'Dat klopt niet,' en de reden is er niet. Want ja, het is toch een leuk mens? Of prima? Of zit ik mezelf nou helemaal in de maling te nemen? Maar ik snap er niks van. Ze is toch ook aardig? En dan ga je bij iemand anders vragen: 'Nee hoor, zo'n hartstikke leuk mens.' Je komt er niet uit. Het enige wat je kan doen is: 'Ik voel dit, ik ga niks zeggen tegen diegene.' Want ik vertel diegene niet: 'Heb je daar een reden voor?' Nee, dat is natuurlijk echt... een slechte reden. Maar je hoeft ook niet te zeggen: 'Kijk, nee.' Maar snap je?
Ik heb ook van die gevoelens, en ieder mens heeft dat. Er komt iemand binnen en je denkt: 'Oh, hier klopt iets niet.' Ja, dan kun je denken: 'Nou, ik ga gewoon wel hier blijven.' Ja, ik heb ook wel eens in ernst gezeten, gewoon in een kroeg. En zo kwamen er mensen naast me zitten en die deden dit en dat. En op een keer kreeg ik het gevoel: 'Ik denk, als ik hier blijf, dan overleef ik het gewoon niet.' Nou, dan kan ik denken: 'Nou, het zijn toch leuke jongens, blijf maar.' Maar ik ga dit ook niet opzoeken, niet van: 'Laat ik dat gevoel eens testen.' Snap je? Nou, dit was dan misschien wel een ander geval. Ja, ik zeg maar wat, maar jij hebt ook dat wel eens meegemaakt. Iedereen maakt het wel eens mee dat je ergens komt en denkt: 'Hier moet ik niet heen. Deze steeg moet ik niet in. Deze persoon moet ik vermijden.' En iedereen voelt dat. Alleen, wat doet ons hoofd? We doen gewoon zoiets. Ja, en dat is ook leren."
Hier was ze het mee eens, maar door dit geleerd te hebben hield ze geen diepzinnige gesprekken meer. Hierdoor praatte ze niet meer over zichzelf of over gevoelens en dergelijke.
Hoe diepzinnig moeten relaties zijn?
Dus toen had ik het over de gradaties van hoe diep je een gesprek kunt hebben en wanneer je dit doet. Dus waarom heb je de behoefte aan dat soort gesprekken en heb je iemand bij wie dat kan? Dat is iets wat je je dan kunt afvragen.
Sabine had bijvoorbeeld 1 iemand in haar leven waarmee dit kon.
Ik had eens gehoord dat het hebben van tussen de 5 en 10 vrienden hebt dit je kan opladen, maar bij meer ervaar je meer stress.
Zij had vooral een therapeut om haar verhaal te doen.
Dat kan natuurlijk ook, een soort betaalde vriend.
Dus ik had het erover dat er een paar mensen zijn bij wie ik dit kan, zoals mijn vrouw en mijn therapeut. Dan ben ik het in ieder geval kwijt.
Zij had juist het probleem dat zelfs als ze het vertelde, dat het dan toch in haar hoofd bleef. Zoals wat ze had kunnen doen, waarom ze bepaalde dingen deed. De vraag bleef voor haar toch vaak wel “waarom” en het antwoord was dan het te snel van vertrouwen zijn.
Welke mensen vertrouw je?
Het is ook de vraag wanneer het goed is om mensen in vertrouwen te nemen. Hierover gaf ik haar de volgende suggestie:
“Als ik hulp wil, dan vraag ik het wel, maar wel aan iemand waarvan ik denk dat die mij ook wel kan helpen. Ik ben heel selectief daarin. Kijk, weet je wat het is, Sabine? En dat is misschien wel een verschil tussen mij en, ik denk, de meeste mensen. Ik ga ook niet naar een dikke personal trainer. Je bent zelf ook dik, daar heb ik niks aan. Ik ga ook geen financieel advies vragen aan een financieel adviseur die geen miljonair is. Dan denk ik: 'Wat voor advies geef je me dan? Je hebt zelf niet eens een miljoen, en dan ga je mij financieel advies geven. Wat moet ik daarmee?' Maar dat zit ik dus anders in elkaar dan de meeste mensen.
Een therapeut voor mij, of een behandelaar, ja, ik moet denken dat die meestal ook veel ouder zijn dan ik. Die hebben dat allemaal meegemaakt en die zijn in bepaalde werelden geweest waar ik ook ben geweest. Die hebben dat ook allemaal doorleefd. Nou, en die vertrouw ik dan wel met mijn verhaal, maar andere mensen niet. Ik heb al heel jong geleerd dat dat niet handig is. Ik zat in een milieu waar, als je daar je hart ging luchten …niet slim... Het kon zelfs dodelijk zijn, dus dan leerde je heel snel een gezond wantrouwen. Dat is niet per sé handig, vooral als je later wel weer wilt vertrouwen. Een oplossing kan dan ook weer later een probleem worden."
Dan kun je ook nog de pech hebben dat je telkens mensen tegenkomt in je leven die wegrennen voor hun problemen, zelfs van hun gezin. Ja, dan ga je wel denken dat mensen niet te vertrouwen zijn.
Ook kun je graag mensen willen helpen, maar denk hierbij ook aan de intentie die je kunt hebben. Is het mensen helpen om te helpen? Of is het mensen helpen om iets terug te krijgen?
Je wilt in ieder geval dat mensen niet achter je rug om praten als je ze iets geeft.
Post-hypnotische suggesties
Maar dat gevoel wanneer iemand dat toch doet, daar mag ze eigenlijk wel op vertrouwen.
Vrouwen leren vaak ook beter om op hun gevoel te vertrouwen dan mannen. Vrouwen praten ook meer met andere vrouwen hierover.
Toen gaf ik haar een post-hypnotische suggestie over hoe het leren vertrouwen op dit gevoel in het begin kan werken. In zo’n suggestie schep je een beeld van acties die iemand in de toekomst kan zetten en wat die dan kan verwachten van die acties.
"Dan moet je er in het begin gewoon steeds aan denken. Oh, wacht even. Wanneer was de laatste keer dat ik dit voelde? Oh ja, toen verloor ik mijn baan. Oh, en daarvoor met die auto, wat gebeurde daar? Oh, daarvoor al, verdomme. Oh, wat... oh, ik stop.' En dan gaat dat hoofd ook mee aan de haal. En dan, op een gegeven moment, wordt die connectie sterker. Want dan krijg je dat gevoel en dan zitten al die herinneringen eraan vast. Dus dat doe je dan, en dan komen opeens die beelden erbij en dan gaat het hard. Want ja, zo werkt het in een hoofd. 'Nee Sabine, nee, nee, nee, vertrouw die mensen niet. Helemaal niet zo.'
En dan gaat je hoofd die kant op denken, omdat die connectie is gemaakt. Maar dan moet je in het begin, zoals nu, iedere keer dat ik dat gevoel voel, denken: 'Ik voel het nu in mijn onderbuik. Oké, wanneer was de laatste keer? Oh ja, dat was toen. Oh ja, nou ja, dat was met die vrouw. Toen verloor ik mijn baan. Oh, en die keer ervoor, en die keer daarvoor, en die keer daarvoor... En wanneer heb ik dat in mijn jeugd gehad? Oh ja, ook toen. Mijn god, ik heb het wel.'
Oké, vanaf nu, iedere keer dat ik dit voel, poppen minimaal drie, vier momenten op dat het echt niet goed ging…Nou, ik vertrouw er gewoon op... Stel je voor dat je fout zit met dat gevoel, dat diegene toch wel te vertrouwen was. Pech. Ja, beter dat dan weer een baan kwijt of erger, toch? Pech. En het ergste wat er dan is gebeurd? Je hebt niet al je diepste dingen gedeeld met die persoon. Ja, heel erg vergeleken met: 'Ik ben mijn baan kwijt.' En dat... Zeg jij het maar. Als je er nu zo over nadenkt, wat gebeurt er nu?"
Ja ze begreep dit wel, maar dan had ze nog steeds het probleem dat ze nu nog de verkeerde mensen om zich heen had.
Dat is waar, maar ook dan merk je, dat hoe langer je traint met dit soort gedachten hoe beter je dit onderscheidt kunt maken en dat je ook mensen om je heen krijgt die je wel kunt vertrouwen. Het is niet zo dat je nooit iemand kunt vertrouwen of dat je altijd mensen kunt vertrouwen. Er zit een soort balans in.
Het hangt er ook vanaf wat je doet. Ik bedoel, je zult maar in de politiek zitten 😉.
Daarna herhaalde ik het vertrouwen op het buikgevoel en hoe je hoofd zich daar vaak in wilt mengen, terwijl dat niet altijd handig is.
De kracht van de ratio verminderen
Naast het trainen op het gevoel van vertrouwen, kan het ook handig zijn om belemmerende overtuigingen, zoals dat je brein het beter weet dan je onderbuik, weg te nemen. Dus hierover had ik ook het een en ander te suggereren.
Als je brein zich er te veel mee bemoeit en dat onderbuikgevoel te veel wegdenkt, kan dit voor allerlei problemen zorgen, zoals verkeerde vrienden, burn-out, depressie en ander gezeik.
Het hangt er ook vanaf welke vraag je je brein stelt. Zooi erin, zooi eruit. Als je vraagt “Waarom kan ik al die mensen niet vertrouwen?”, ja dan krijg je ook een antwoord dat het allemaal “klootzakken” zijn.
Het is gewoon niet zo’n goede vraag. Sabine gaf aan dat ze vaak het goede in de mens ziet, zelfs als die niet goed is.
Natuurlijk hebben veel mensen ook wel iets goeds, maar dat betekent niet dat ik met ze hoef om te gaan of dat ik alles met ze hoef te delen. Je gaat ook vaak niet met de goede kern van iemand om, maar met het schilletje dat is gevormd door zijn of haar leven. En die kan nu net heel vervelend zijn als dat leven lastig is geweest en daar heb jij dan mee te maken.
Dus ik gaf haar nog een suggestie over het vertrouwen op haar gevoel.
"Ik weet het ook niet precies hoe het werkt, maar ik heb wel geleerd: vertrouw nou maar gewoon op je gevoel. Dit is niet jouw type, en dat is niet erg. Het is waarschijnlijk iemand anders zijn type. Ja, in de kern is die persoon prima, maar niet voor mij. En ik weet niet waarom, maar dat is prima. Als het goed voelt, hoef ik het ook niet te zeggen. We kunnen gewoon een oppervlakkige relatie hebben. 'Hey, hoe is het?' Dat kan ook. Gezellig tegen die persoon doen, waarom niet? Het is een prima persoon, alleen niet voor mijn inner circle. En dat is toch prima? Ik hoef niet 8 miljard mensen in mijn kring te hebben."
Ze was het ermee eens dat het dan inderdaad wel heel druk wordt.
Ook kan dit gevoel gezien worden als een soort interne radar. Daarover gaf ik haar de volgende suggestie:
“Dus, we hebben een soort radar in ons systeem die ons aantrekt tot de juiste personen die goed voor ons zijn op het juiste moment. En diezelfde radar houdt ons ook af van personen die niet goed voor ons zijn op het juiste moment. Als het toch gebeurt, is het ook goed, want dan leer je weer: 'Oh ja, ik mag vertrouwen op deze radar.' Weet je wel? Dus het is niet verkeerd dat het gebeurt, helemaal niet.”
De controle of de behandeling gelukt is
Als je denkt dat je voldoende suggesties hebt gegeven om gedachten over bijvoorbeeld het vertrouwen van mensen te veranderen is het belangrijk om dit te controleren. Dit doe ik altijd met de vraag over hoe het nu voelt om over een bepaald probleem na te denken.
Ik vroeg haar wat er gebeurde als ze nadacht over vertrouwen op haar gevoel over mensen vertrouwen en ze gaf aan dat ze inderdaad maar op haar gevoel moest vertrouwen. Dat ze er nu vanuit ging dat het ook kan.
Daarop kwam de vraag, als je op dat gevoel kunt vertrouwen, kun je dan andere mensen vertrouwen?
Toen vroeg ik haar om na te denken over het idee “niemand is te vertrouwen” gaf ze aan dat ze daar toch al iets anders over ging nadenken. Dat was in ieder geval al niet meer iets dat vaststond.
Maar toen kwam er een nieuwe angst naar voren, namelijk dat als er dan mensen waren die ze kon vertrouwen, dan gingen ze dood of verhuisden ze. Dat is natuurlijk wel een risico, maar vraag het je dan af of dat het je waard is. Een relatie opbouwen met iemand, ook als je die kwijtraakt, is uiteindelijk wel een van de leukere dingen van het leven en het is een risico dat iedereen heeft. In de perfecte wereld ga je tegelijkertijd dood, maar zo is het vaak niet. Maar toch is zo’n band een beetje het sap van het fruit.
Dus is dat het je waard, of ga je liever de rest van je leven helemaal geen band aan met mensen omdat ze toch ooit weer weggaan.
Uiteindelijk ga je alles in je leven verliezen, maar voordat dat gebeurt kun je de mooie dingen eruit halen.
Dit kwam gelukkig snel goed aan bij haar, dat dit eigenlijk wel oké is.
Haar gevoelens over mensen vertrouwen was wel veranderd. Dat ze meer mag genieten en meer op haar intuïtie mag vertrouwen.
Bekijk hier de hele sessie:
Wil jij ook mensen helpen om meer op hun gevoel te vertrouwen? Dan is kennis van hypnose heel handig. Kom eens naar de gratis online masterclass voor een kennismaking.
Of schrijf je in voor een van onze opleidingen. De opleidingen worden live online gegeven met voldoende assistentie 1 op 1 aandacht, zodat jij de lesstof goed in je kunt opnemen.
Bronnen:
