Een tijdje geleden hielp ik Wilma die last had van uitstelgedrag. Ze was bezig met opleidingen en wilde nog andere dingen doen. Elke keer doet ze andere dingen, dan wat ze zou willen. Een symptoom van uitstelgedrag.
Ze wilde eigenlijk mensen helpen. Als nagelstyliste hoorde ze veel over problemen waar mensen mee zitten en hielp ze haar cliënten al. Ze volgt een mindfulness coach cursus en bij de eerste opdracht waarbij ze iets moest invullen over oorzaak en gevolg haakte ze eigenlijk al af. Ze moest invullen wat ze daarbij voelde, of een situatie uit haar leven omschrijven, zoals een gesprek op haar werk.
Als nagelstyliste had ze geen manager die haar zegt wat ze moet doen, of collega’s, dus dat was lastig voor haar.
Het is uiteraard maar net hoe je het bekijkt. Je kunt het boeken van een afspraak bij de nagelstyliste zien als de oorzaak van het gevolg dat de klanten daarna met mooie nagels en mentaal verlicht weer weggaan. Daar kon ze wel in meegaan.
Ik gaf haar ook wat hints over wat je kunt doen om snel een antwoord te vinden. Namelijk iets Googelen en als je het dan nog niet vindt, kan je het vragen aan bijvoorbeeld ChatGPT, een tool waarin kunstmatige intelligentie (AI) je antwoord geeft op vragen die je intypt.
Dat scheelt vaak al wel tijd en het kan helpen met inspiratie. Opdrachten van een opleiding maak je om iets te leren en iets te ontdekken, maar dan moet je de opdracht wel snappen. Voor dat begrip kan je ChatGPT of Google gebruiken.
Want als je verward bent, als je iets niet snapt, dan doen de meeste mensen helemaal niets. Dan heb je uitstelgedrag.
Ik vroeg haar of als ze terug zou denken dat het uitstelgedrag vaak komt doordat ze iets niet begreep.
Het echte probleem
Wilma gaf aan dat het inderdaad met moeilijke dingen een probleem wordt. Zoals dat ze haar moeder en zus nu al heel lang niet had gesproken. Ze wilde dat dan wel, maar haar gevoel hield haar tegen.
Dit gebeurt vaak tijdens een sessie, dat iemand komt met een probleem, en later in de sessie wordt het echte probleem duidelijk. In dit geval dus de relatie met haar familie.
Het leuke is dat uit onderzoek blijkt dat als je werkt aan je eigen mentale gezondheid, dit familiebanden ook kan verbeteren[1].
We gaan verder met Wilma. Ze wist namelijk niet wat er zou gebeuren als ze naar haar moeder zou gaan. Alleen, met haar moeder had ze een problematisch verleden, doordat haar moeder vroeger veel loog.
Ze vroeg zich af of het wel nut had om haar moeder te bellen. Wilma had zichzelf wel vergeven dat ze geen contact had met haar moeder. Echter, ze had het idee dat ze dit ook tegen haar moeder moest zeggen, omdat haar moeder in de laatste fase van haar leven zat. Zodat haar moeder zou horen dat ze vergeven was van de manier waarop ze het moederschap vormgaf en dat ze loog.
Hierover zei ik het volgende:
“Kijk, als je daar nul verwachtingen bij hebt voor het antwoord is het prima, maar als jij verwacht dat ze dan zegt “Oh ja, sorry dit en dat, had ik ook niet moeten doen”… Ja, dat weten we niet.”
Verwachtingen zijn namelijk vaak de basis van teleurstellingen. Het kan namelijk ook andersom gaan, zo van:
“Ja, jou wat aangedaan? Ik heb helemaal niets gedaan. Hoe kom je erop?”
Wilma gaf aan dat haar moeder wel wist wat ze had gedaan. Maar leugenaars kunnen ook dan nog erover blijven liegen. Een pathologische leugenaar kan blijven liegen en je zelfs beschuldigen dat je hem dan een schuldgevoel probeert aan te praten.
Het is maar een voorbeeld, maar je moet rekening houden met alle scenario’s. Alle scenario’s zouden goed voor je moeten voelen, want daar doe je het niet voor.
Dus stel jezelf in dat soort situaties 2 vragen.
- Is het handig om te doen?
- Wil ik het doen?
Dit gaf ik ook aan bij Wilma.
Je moet dit soort zaken dus voor jezelf willen, ongeacht de reactie die je krijgt. Je moet er dan zonder verwachtingen in gaan, om teleurstellingen te voorkomen.
Ze dacht dat ze ook daarom haar moeder nog niet had gebeld. Ik gaf aan dat je dan eigenlijk geen last hebt van uitstelgedrag, maar dat je er dan gewoon geen zin in hebt.
Ik ga bijvoorbeeld naar veel dingen niet, omdat ik het niet leuk vindt. Als een film bijvoorbeeld maar een ster krijgt, dan ga ik daar niet heen. Die film zal waarschijnlijk een teleurstelling worden. Dat is natuurlijk wel iets anders dan als je bang bent voor een teleurstelling bij familie.
Dus ik vroeg haar: “Stel je voor: je moeder is volgende week dood. Heb je er dan spijt van dat je er niet bent geweest? Voel je je dan sh*t?”.
Dan vroeg Wilma zich af of ze het niet beter spiritueel kon oplossen. Want als haar moeder dood zou gaan, dan zou ze wel haar ware zelf zijn. Dus nee dat voelde voor haar niet slecht.
Ik zeg ook vaak dat je echt mazzel hebt als je lieve ouders hebt die top zijn en lief zijn en die met elkaar ook leuk zijn. Heel veel mensen hebben die mazzel niet. Moet je dan loyaal zijn aan mensen die je de hele tijd de grond intrappen? Dat doe je ook niet bij vreemde mensen of vrienden. Als het dan toevallig je vader of moeder is. Dan kun je die bedanken dat je op de wereld bent, maar dat was het dan eigenlijk.
Dit vertelde ik Wilma ook. “Je moet je dan ook afvragen, voor wie doe ik het nog?”.
Intergenerationele problemen
Wilma gaf aan dat ze wel begrip had voor haar moeder en dat ze eigenlijk ook wilde kijken naar de rol van haar oma. Die was namelijk een nog slechtere moeder geweest dan haar moeder. Dus haar moeder had het eigenlijk al beter gedaan.
Dit is wel interessant en eigenlijk niet uniek. In elke familie zijn patronen te vinden die van generatie tot generatie doorgaan. Die kunnen heel sterk doorgegeven worden, minder sterk of helemaal niet. Onderzoek laat zien dat wanneer mensen beter opgeleid zijn, patronen vaak minder sterk worden doorgegeven[2]. Dat is wel interessant, omdat het iets zegt over het belang van kennis.
Waarom deed haar oma dan zo? Ik gaf aan dat het zeer waarschijnlijk is dat de moeder van de oma dan ook niet zo leuk was.
Ze gaf toen ook aan dat er een patroon was van moederhaat in haar familie. Haar moeder was nu ook alleen. Toen ik vroeg of ze zelf kinderen had, gaf ze aan dat ze er eentje had.
Die band was eerder ook niet altijd geweldig, maar door podcasts die ze had geluisterd was ze tot het besef gekomen dat haar kind een eigen wezen is met een eigen leven. Hierdoor kon ze meer loslaten en dat maakte de relatie beter en het kind gelukkiger.
Haar zoon was zestien en dat betekende eigenlijk al dat ze het beter had gedaan dan haar moeder. Haar broer was namelijk op zijn vijftiende al weggegaan. Dus daar zat al een stijgende lijn in, dat gaf ik ook aan.
Ik ging verder met de suggestie dat ze de lijn van slechte relaties met moeders in haar familie kon doorbreken.
“Kijk, dat is heel moeilijk als je uit een lijn komt van waar iedereen een hekel heeft aan zijn moeder. Nou, dan ben je moeder. Dan weet je al wat er op je bordje komt. Iemand die een hekel aan jou gaat krijgen of wil krijgen… Of er is in ieder geval iets. Ja, maar als jij dus blijkbaar iets anders doet dan de rest van die hele lijn, doorbreek je het ook voor die hele lijn… Ja, en dan kan natuurlijk ook wel mooi zijn dat je zegt “nou, dan ga ik wel naar mijn moeder toe. Ook al wil ik niet en dan ga ik gewoon van haar houden. Gewoon, bam. Ik ga dat hele ding doorbreken. Ik heb er geen zin in dat mijn zoon op een gegeven moment ook mij in een huis laat en niet meer komt. Daar heb ik helemaal geen zin in” en dat moet u zelf weten natuurlijk… Iedereen moet alles zelf weten, prima “maar ik heb daar geen zin in, dus ik ga dat gewoon nu doorbreken… Dan laat ik me afzeiken. Maakt me niet uit en ik zeg gewoon dit: “Moe, ik hou van je. Ik weet waar je vandaan komt. Ik vind het super k*t voor je, maar ik ga het anders doen en ik hou gewoon van je.” En dan… Nou ja, je weet niet wat er gebeurt, maar in ieder geval neem jij hier gewoon die beslissing. Zeg je: “Nou, bij mij stopt het”.
Heb ik ook gedaan. Bij mij zat het meer in mijn vaderlijn dat ze op hun 16e allerlei dingen kregen. Dat heb ik gestopt. Ik heb ergens gewoon besloten, wat er ook is gebeurd ik stop het. Het gaat niet de volgende generatie in. Ik maak wel weer een nieuwe generationele lijn met nieuwe trauma’s.”
Wilma gaf ook aan dat ze wel dingen fout had gedaan, maar ten minste niet wat haar moeder verkeerd had gedaan.
Ik gaf haar aan dat als ze dan naar haar moeder gaat en die lijn dus doorbreekt, dat ze zal zien dat ze die hele lijn gaat helen. Dit kan zelfs positieve gevolgen hebben op het gedrag van haar zoon. Dan kan hij opeens rustiger lijken of iets dergelijks.
Dit komt dan door het besluit om het anders te doen.
Ik vroeg haar wat er gebeurde als ze daar zo over nadacht.
Eigenlijk zat ze al te denken over wanneer ze dan naar haar moeder zou gaan.
Dat was helemaal super en hiermee kon ik de connectie maken naar kracht die dit los zou maken.
“Stel je voor jij doorbreekt dat voor die hele vrouwenlijn achter je. Dan weet je niet wat ze hebben meegemaakt. Dat weet je niet precies, maar bij jou stopt het… Ja… Wow… Hoe powerful is dat? Weet je hoeveel kracht je dan extra krijgt? Wat denk je, al die spirits in de hemel, je overgrootmoeder, al die vrouwen die gaan je aanmoedigen. Ja, want je krijgt daar heel veel kracht voor terug. Je wordt dan opeens heel veel geholpen.
Ja, op een gegeven moment toen ik die beslissing nam, voelde ik ook heel veel meer hulp. Ja, van opa, nog een opa… Ik weet het allemaal niet wie allemaal, maar gewoon heel veel hulp gewoon. Een soort ”bedankt hè” van “eh dat jij dit voor ons doet, want wij konden het niet” of “we waren niet bij machte of we wisten het niet” kan ook… Ja, nu is er heel veel kennis, dus je kan erachter komen hoe je iets kan veranderen… Ja, mijn opa die had dat allemaal niet en mijn vader ook niet. Ja, dat kan je ze ook niet kwalijk nemen. Maar ja, wij weten het, dus wij kunnen er wat mee. Als we het dan ook doen… life changing hoor.”
Wilma gaf toen ook aan dat ze ook hoopte dat ze haar zus ermee kon verlichten. Eigenlijk wilde ze iedereen dan wel helpen, omdat depressiviteit en dat soort problemen ook in haar familie voorkwamen. Gelukkig had ze al wel opgepikt dat je zelf je beste psycholoog bent.
Dat is natuurlijk helemaal top. Bij het Hypnose Instituut Nederland zeggen we ook altijd dat iedereen de oplossing in zich heeft, de therapeut helpt je alleen om die oplossing te vinden.
Ik gaf wel aan dat er geen garanties zijn dat als je zelf je beslissing neemt en verandert, dit gelijk bij je familie helpt. Echter, je bent wel een voorbeeld, het kan wel na verloop van tijd doorwerken.
Maar er zijn natuurlijk ook mensen die niet veranderen. Die zijn er ook en dat is ook prima.
Het gaat uiteindelijk om je eigen beslissing. In mijn geval was dat, dat het bij mij zou stoppen en dat mijn zoons er geen last van zouden hebben. De rest heb ik niets mee te maken, maar die lijn die stopt.
Toen gaf ik aan: “Stel je voor: je neemt die beslissing, dan zijn die mensen na jou een stuk beter af. Dat kunnen toch zomaar honderden mensen zijn. Dat duurt nog wel een paar jaar, maar in jouw lijn wordt het dan beter. Ergens kan het ook een paar honderd jaar geleden zo zijn gebeurd dat iemand dit in gang heeft gezet. Maar jij kunt er wel iets aan doen. Je hebt dat bewustzijn.”
Ik ging nog even door op dit bewustzijn en dat dat je het gevoel kan geven dat je het dan ook moet doen.
Als ze er dan zo over nadacht en de opdrachten uit haar opleiding dan kreeg ze toch het gevoel van “ja, ik moet het gewoon opschrijven”.
Het voelde ook rustiger. Dit kwam natuurlijk ook doordat die opdracht veel kleiner voelde dan het helen van de vrouwenlijn uit haar familie.
Ik gaf haar aan dat ze de oorzaak kon worden van een leuke verandering en dat ze dat dan in het boekje kon plaatsen. Hier was ze het helemaal mee eens, dat ze zelf de oorzaak kon worden van een bepaald gevolg.
Ook gaf ik aan dat ze kon kiezen om de oorzaak te zijn voor positieve gevolgen.
Toen ze daarna ging nadenken over uitstelgedrag kreeg ze toch meer het idee van dat ze ging doen wat ze moest doen met de opleiding en het contact met haar moeder.
Aan het eind gaf ik haar nog de opdracht om het gevoel op te halen wat ze kreeg bij uitstelgedrag, maar dat lukte haar niet. Dat is toch altijd apart. Dit geef ik ook altijd aan en als mensen hierin meegaan weet ik dat het is gelukt.
Dan frame ik het gevoel ook nog even naar dat het eigenlijk wel een lekker gevoel is. Dat het gevoel ligt aan het veranderde perspectief. De kijk erop is veranderd en dus is het gevoel veranderd.
Alleen dat gevoel al heelt. Het idee alleen al heeft een helende werking. De intentie heelt al.
Bekijk hier de hele sessie:
Wil jij net als ik mensen helpen met problemen, zoals uitstelgedrag of familielijnen die verbeterd mogen worden? Kom dan eens naar een gratis online masterclass.
Of schrijf je direct in voor een van onze opleidingen.
Bronnen:
