Een tijdje geleden hielp ik Angela met een live sessie op Instagram. Zij had er last van dat ze door een bouwproject in haar buurt een paar jaar geleden helemaal overprikkeld was geraakt. Het bouwproject was alweer over, maar zij zat nog in “de drukte”. Het vechten, vluchten bevriezen gevoel ging maar niet over.
Daarnaast had ze problemen met relaties vanwege haar angst om verlaten te worden. Dat was een thema in haar leven, het gevoel dat ze in de steek gelaten wordt. Dus dat triggerde mij weer, omdat ik dacht, als ik dat thema van “in de steek gelaten worden” voor haar kan oplossen, wie weet lost dat ook het gevoel van overprikkeld zijn op.
De rode lijn in het verhaal
Iedereen vertelt zichzelf een verhaal over zijn of haar leven en als je daar een rode lijn uit kunt halen, dan biedt dit een ingang voor de hypnotherapie die je geeft.
Dus ik vroeg haar waar dit probleem van overprikkeld zijn was begonnen en na een moment nadenken begon ze al over haar vader. Ze weet namelijk niet wie haar biologische vader is. Haar moeder was ongewenst zwanger van haar. Op haar tweede kreeg ze een stiefvader, dat was voor haar gevoel haar vader. Ze voelde altijd dat haar moeder haar nooit wilde. Ze heeft ook een zusje dat een paar jaar jonger is.
Op haar zeventiende scheidden haar ouders en bleef ze bij haar stiefvader, omdat haar moeder gewoon weg was. Ondertussen was haar stiefvader een alcoholist en haar moeder was psychisch niet in orde. Zo ging het maar door.
Relaties werkten niet. Bij vriendschappen ging het ook mis. Dan had ze een vriendin waarmee ze leuke dingen deed, maar als die dan een relatie kreeg dan ging die ook weer weg.
In 2004 viel ze uit. De huisarts dacht dat het psychisch was, dat dacht zij ook, omdat ze veel meemaakte. Maar een paar jaar later bleek dat ze een dubbele hernia had met een incomplete dwarslaesie. Toen het net weer een beetje ging in 2015 ging het weer mis en had ze opeens een ontsteking in haar ruggenmerg waardoor ze veel gevoel was verloren.
Dus naast vrienden en familie hadden hulpverleners haar ook in de steek gelaten.
Ze ging toen even liggen en dat is eigenlijk helemaal perfect bij hypnotherapie. Hoe meer ontspannen de cliënt, hoe beter de therapie kan gaan.
Er zat inderdaad een rode lijn in haar verhaal en daarover gaf ik de volgende suggestie:
“Ja, het is in het begin, dan kom je op de wereld. Dan heb je al het idee van: “Oh, wacht even” later wordt dat gewoon allemaal sterker. Een vader was er al niet… mijn moeder … ja die gaat opeens ook weg, en dan krijg je van die, nou ja, van die ideeën natuurlijk ingeprent van: "Ja, verlaten, in de steek gelaten." Dus wat ga je dan doen als beschermingsmechanisme? Het onderbewustzijn die... geeft dan als positieve intentie “Maar wacht eens even, eh, dan hoef ik ook niemand meer te zien, want ik heb geen zin in die pijn”, weet je wel? Ze doen, begrijp me, pijn, hè. Dus de één gaat weg, die gaat weg. Ik heb daar geen zin meer in, dus alles verdwijnt, ja… Of je trekt de persoon aan die meteen zegt: "Doeg," of ergens in je eigen gedrag stoot je onbewust af.”
Psychische klachten fysieke problemen
Soms kunnen mentale problemen zo groot worden, dat je er zelfs fysiek problemen door krijgt. Dus ik trok de rode lijn ook even door naar haar fysieke problemen. Dus ik ging verder met de suggestie:
“Nou, en wat dan nog meer? Doorgetrokken daarin is dat zelfs je lichaam zegt: "Hè, weet je wat, ik zorg ervoor dat je ook niet meer kan werken, dan heb je die pijn niet, weet je wel?" Je hebt wel pijn, maar niet de emotionele pijn van verlaten, in de steek gelaten worden. Wel die fysieke, maar dat is eigenlijk de reden om niemand toe te laten. Want dat is erger. Als je zo denkt, dan denk je: "Oké, maar wacht even, dan is al de vraag: is dat zo?" Nou, op een gegeven moment niet meer natuurlijk, als je gewoon bijna niks kan en je hebt allemaal pijn, denk je: "Nou ja, ik weet niet wat erger is of ik nou de hele dag fysiek dat voel of een keer in de steek wordt gelaten."
Misschien denk je nu wel: "Nou, in de steek gelaten worden vind ik gewoon erger." Is een voorbeeld, hè. Maar dus, kijk, zoals vroeger … wordt het niet meer. Nee, maar ik bedoel, het gebeurt ook niet meer want kijk: Je (stief) vader... Ja, ik bedoel, sperma maakt nog geen vader om het maar even zo te zeggen … dat is niet per se een criterium dat is gewoon hoe het is. En je zei al: "Mijn vader is gewoon mijn vader." Nou, blijkt dat ook niet helemaal lekker te gaan. Die had ook zijn issues en je moeder ook, ja.
En dan moet jij als kind daar een soort chocola van maken “Oké, dus ik ben hier, oké…Die gaat weg, die gaat de hele dag weg, die is niet helemaal lekker, oké. Oké, hoe kom ik hier een beetje normaal uit?” Nou, en dan ga je allemaal dingen bedenken als kind zijnde … wat je zegt door bijvoorbeeld te pleasen. Want je wilt mensen erbij houden, of wat dan ook. Wat natuurlijk averechts werkt, maar je bent aan het leren om te overleven.”
Ze herkende inderdaad wel dat ze haar hele leven aan het overleven was. Ze vond zichzelf ook een angstig kind. Dus ergens had ze al haar hele leven in die vecht-vlucht modus gezeten. Dit vond ik heel logisch. Want ze leerde te overleven. Ze leerde overleven op een manier die misschien nu, in de fase van haar leven nu, niet meer handig is. Maar toen was het wel handig.
De situatie accepteren
Veel mensen krijgen vaak ook een naar gevoel van beslissingen die ze vroeger hadden gemaakt en het is belangrijk om dat nare gevoel direct weg te nemen. Het is immers al gebeurd en er is niets meer aan te doen. Dit kan je doen door de suggestie te geven dat op dat moment de keuze die ze toen maakten, de beste keuze was.
Achteraf kun je makkelijk zeggen dat iets niet handig was, of niet slim. Maar je moest er toen mee dealen en op dat moment was wat je deed de beste oplossing.
Nu is iedereen ouder. Je hebt nieuwe dingen geleerd en je hoeft mensen niet per se te pleasen.
Toen gaf ze aan dat het punt ook is dat ze heel veel dingen niet zelf kan. Dus ze moet altijd andere mensen vragen om te helpen.
Dus het thema dat ze niet in de steek gelaten wil worden is nu getransformeerd dat ze het zo gaat doen, dat ze wel afhankelijk moet zijn van mensen.
Om het maar heel kort door de bocht te zeggen. Je kunt ook gewoon pech hebben.
Daar was ze het wel mee eens, dat ze veel pech had gehad. Daar had ze nu wel genoeg van gehad.
Ik gaf haar de visuele suggestie:
“Nou, we hebben een trommeltje met pech en hier hebben we een trommeltje met geluk. Zit jij nu de hele tijd in dat trommeltje met pech te graaien? Nou, oké. Nu gaan we een ander trommeltje van geluk aanbreken... ja, maar dat begint bij jou.
Het begint misschien wel bij accepteren…het moment nu. Accepteren dat het zo is gegaan. Dit is nu het vertrekpunt. Wat ik ga doen is mezelf vergeven”
Vergeving
Vergeving is vaak lastig voor mensen, omdat je vaak denkt dat andere mensen jou moeten vergeven of dat je het zelf lastig vindt om iemand anders te vergeven. En dat terwijl vergeving veel bevrijding geeft en ervoor kan zorgen dat je je veel beter voelt[1].
Dat probeerde ze al te doen, maar dat vindt ze heel moeilijk. Ik gaf haar aan dat ik haar daarmee ga helpen. Hiervoor gebruikte ik de techniek van het innerlijke kind en gaf haar de suggestie:
“Ik ga mijn ouders vergeven, ook die zaad schietende man die ik niet ken. Hij heeft toch 1 ding goed gedaan, want jij bent er.”
Haar moeder was al overleden (13 jaar eerder), als ze dacht aan haar moeder moest ze eerlijk zeggen dat ze blij was dat ze dood was. Ze had toen al die gedeeltelijke dwarslaesie en was kwaad dat ze toen toch niets kon. Op dit moment voelde ze meer boosheid en verdriet over die situatie.
Over of er iets na de dood is, daar twijfelde ze over. Het zou kunnen, dat nemen we even mee in de suggestie. Dat die moeder bijvoorbeeld in een soort hemel is en heeft kunnen terugkijken op haar leven.
Dit namen we even mee in de suggestie die ik haar gaf.
“Doe je ogen dicht en stel je voor dat je je moeder ziet. Wat zou je tegen haar willen zeggen?”
Het bleef lang stil. “Ja, waarom ze niet voor me gezorgd heeft.”
Ik zei haar dat ze dat tegen haar moeder kon zeggen en dit deed ze. Toen vroeg ik of haar moeder haar gehoord had, ze had geen idee. Toen gaf ik aan dat ze dit harder kon zeggen.
Dus er werd harder gezegd “Waarom heb je niet goed voor me gezorgd?!”
Telkens wat harder. Toen vroeg ik of haar moeder haar had gehoord. Het antwoord was nee. Ik moedigde haar aan om nog harder te zeggen waarom ze niet goed voor haar gezorgd had. Ze moest het er echt even uitgooien.
Ik gaf de suggestie: “Vind een manier zodat ze wel reageert. Misschien moet je naar haar toe gaan. Haar vastpakken. Je mag dit ook mentaal doen. Schreeuwen, slaan, maakt niet uit wat je doet, maar pak de aandacht…Lukt dat?”
Het lukte een beetje.
Dat is goed. Iets is altijd beter dan niets. Ik vroeg of haar moeder haar nu hoorde.
Angela: “Ja, maar ik sta nu wel voor haar te schreeuwen, maar het lijkt niet of het bij haar naar binnen dringt.”
Dat is oké, als er maar een soort aandacht is. Dat was wel het geval. Toen gaf ik haar de suggestie:
“Oké, ik tel zo tot drie, dan knip ik in mijn vingers en dan ben je je moeder. 123 (knip). Je stapt in je moeder, je bent nu je moeder en je hoort je dochtertje schreeuwen, wat gebeurt er bij je?”
Angela: “Ja lastig. Ik kan me niet zo goed in haar verplaatsen.”
Edwin: “Doe maar wel… wat gebeurt er?”
Angela, in de rol van haar moeder: “Ja ik weet het niet zo goed.”
Edwin: “Ja, want er komt niets binnen, maar moeder van Angela, je hoort je dochter schreeuwen, wat vind je daarvan?”
Angela, in de rol van haar moeder. “Ja ik kon niet voor haar zorgen.”
Edwin: “Maar ligt dat aan haar?”
Angela, in de rol van haar moeder: “Ja, ik wilde haar helemaal niet hebben.”
Edwin: “Ja, maar ligt het aan haar dat ze er is?”
Angela, in de rol van haar moeder: “Nee”
Edwin: “Nee, het is gewoon zo… hou je van haar?”
Angela, in de rol van haar moeder: “….ja.”
Edwin: “oké, zeg maar tegen haar: “Ik hou wel van je en het ligt niet aan jou dat je er bent, maar ik kon niet voor je zorgen. Ik kon het gewoon niet. Het spijt me.” Zeg dat maar”
Dit herhaalde Angela in de rol van haar moeder en toen gaf ik haar weer de suggestie om na 3 tellen in haarzelf te komen en dat ze haar moeder dit hoorde zeggen en ik vroeg haar “Wat vind je daarvan?”
Angela (als zichzelf): “… Dan denk ik, had me dan afgestaan of zo.”
Edwin: “Zeg dat maar.”
Angela: “Had me dan afgestaan of zo, dat iemand anders voor me kon zorgen.”
Edwin: “Ja en hoe reageert je moeder daarop?”
Ze moest hiervoor weer even de suggestie krijgen om weer in haar moeder te stappen.
Angela in de rol van haar moeder: “Ja dat kon ik dan niet over mijn hart krijgen of zo.”
Edwin: “Ja daarvoor hield ze misschien toch te veel van je” Angela was het hiermee eens. Toen gaf ik haar de suggestie om als haar moeder tegen haar dochter te zeggen “Ja, dat kon ik niet. Daarvoor hield ik te veel van je.”
Toen ze dat had gedaan kreeg ze weer de suggestie om in zichzelf te komen. Ik herhaalde wat haar moeder had gezegd en vroeg wat ze ervan vond.
Angela: “Ja, had dat dan laten zien, laten merken.”
Maar kon ze dat? Nee dat kon ze niet. Ik vroeg haar of ze het begreep vanuit haar moeder gezien en dat was wel het geval. Toen zei ik tegen haar dat ze dat aan haar moeder kon vertellen.
“Ik begrijp je en ik vergeef je”
Edwin: “Goed zo, daarmee laat je alles los. Iedereen heeft zo zijn verhaal, vaardigheden en capaciteiten. Zij had de capaciteiten niet, maar ze had wel een goede intentie. Liefde was de goede intentie, maar wat eruit kwam als gedrag was gewoon niet goed voor jou. Het is ook best lastig wanneer je die capaciteiten niet hebt.
Het is geen excuus, want je kan dingen leren, hulp kunnen vragen. Je had van alles kunnen doen. Maar hoeveel mensen in je omgeving ken je die eigenlijk hulp moeten vragen. Dat geldt ook voor mij en ook voor je moeder.
Alleen wanneer je er middenin zit …Als we de intentie snappen. Dan kunnen we het begrijpen, vergeven en loskoppelen.
Nu wil ik nog even dat je teruggaat je verleden in. Dat je dat kleine meisje ziet in de leeftijd van 2/3 jaar. Kun je je dat voorstellen?”
Angela: Ja
Edwin: “Dan wil ik dat je tegen haar zegt. Het is oké, jij bent oké, je mag er zijn. Dat zeg je tegen je kleine zelf. Je zegt Het is oké, we hebben het overleefd. Dus je hoeft niet meer te strijden. Het is oké, het is klaar. We kunnen het prima alleen en we hebben hulp. Het is prima. Dan zeg je tegen je kleine zelf “Ik vergeef je”
Angela: “Ik vergeef je”
Edwin: “Dan zie je dat kleine meisje opgroeien. Ze lacht, ze is vrij, blij en vrolijk, en ... helemaal heel, zou je kunnen zeggen, in de zin van dat ze niet per se iemand nodig heeft om gewoon gelukkig te zijn…Om vrede te voelen, om liefde te voelen. Ze is heel, al helemaal heel...en dat zie je. Wauw, ze straalt helemaal, alsof er helemaal licht is…
En je geeft haar een knuffel, je dat meisje en dat meisje versmelt in jou als een klein lichtje. Dat kleine, 3-jarige lichtje, zo puur, zo licht, zo vol vrede, zo vol liefde, zoveel geluk. En dat groeit op, het groeit op, ze wordt 4, 5, 6 en dat licht wordt alleen maar sterker en sterker… En dat licht wordt sterker en sterker, dan wordt ze 5, 6, 7, 8, 9, 10… Al die momenten veranderen in licht, liefde. Ook bij je vader, zelfs naar je biologische…Je moeder, waarvan je dacht dat het de dorpsgek zou zijn, denk je: "Ach ja, weet je, één."… En dan liefde, lijk je nu wel te voelen, en die liefde en die vrede, dat geluk gaat door iedere cel, vezel, zenuw, spier van je lichaam… rustig, langzaam en het alles heeft allemaal tijd nodig… Ze wordt 20, 25, maar je voelt het al gebeuren. Je voelt dat het ergens in je lichaam al ontstaat... een soort misschien wel ontspanning… Misschien voel je een kriebeltje, misschien voel je iets anders, maar het begint al te gebeuren… 30, 35, helemaal tot nu, badend in licht en vrede, want dat ben je, dat is wie je werkelijk bent… En het enige eromheen is alleen maar een verhaal. En dat verhaal is een verhaal met allemaal verschillende karakters en één is Angela, en de andere is je moeder. En al is je vader, en dan hebben we elkaar allemaal nodig in dat verhaal om iets te leren… En soms hebben we geen idee wat we moeten leren en snappen er helemaal geen reet van. Maar dan is het altijd goed om te beseffen: "Oh wacht even, ik ben veilig, ik ben vrede, ik ben liefde. Het verhaal houdt me op, maar die vrede en die liefde, die blijft. Want dan ben ik echt."… En terwijl je dat toch voelt, en wij dat zo ervaren, wat gebeurt er nu?”
Voor Angela voelde het wel een beetje rustig.
Toen ging ik verder in op die rust en vroeg ik haar om met dit gevoel eens te denken aan bouwvakkers en wat er dan gebeurde.
Ze dacht vooral aan dat ze eens moesten ophouden. Dat je niet goed kunt voorstellen wanneer ze beginnen en wanneer ze stoppen. Al dat heien, je zou zeggen dat het juist de pijn lostrilt, maar dat gebeurt dan niet. Ze had ook geen probleem met bouwvakkers. Dus ik kon weer terugkoppelen naar de intentie, dat die vaak wel goed is, maar het gedrag is minder.
Fysieke sensaties visualiseren
Doordat ze een gedeeltelijke dwarslaesie had en neurologische pijn had ze ook last van pijnlijke gevoelens in haar lichaam. Hypnose kan helpen om chronische pijn te verminderen[2] en dit kan gedaan worden met visualisaties.
Dus hoe voelde dat nu in het lichaam? Ze voelde wel meer ruimte in haar lichaam. Door de zenuwpijn had ze vooral het gevoel dat haar borstkas in een soort bankschroef zit, helemaal rondom.
Toen ben ik een visualisatie met haar gaan doen. Ik vroeg haar of ze zich dit kon voorstellen en van wat voor materiaal dit was, metaal dus. Ik vroeg haar of ze kon zien waar dat wordt aangedraaid. Dat kon ze, als ze eraan dacht dan werd ze helemaal raar. Dan werd het erger. Dit was voor mij een signaal dat ze het met haar gedachten kon controleren.
Ik gaf haar aan dat ze met dat ding waar het aangedraaid wordt, ze het strakker en losser kon zetten. Ik vroeg haar om dit eens te proberen om het losser te zetten.
Angela: “Ja het is iets neurologisch, met schade aan de zenuwen daar kan ik niets aan doen.”
Toen gaf ik haar aan dat toen ze er net aan dacht, dat het erger werd en als je het met denken erger kunt maken, dan kun je het ook minder erg maken.
“Stel je voor, als we toch in de bouwsfeer blijven. We gaan naar de bouwvakkers toe en we lenen een slijptol. Dat is voor jou niet erg want je hebt de noise canceling koptelefoon. Je gebruikt die slijptol nu en daarmee ga je door die bankschroef. Nu mag jij het doen en je gaat het zo vaak doen dat die helemaal uit elkaar valt. Dus concentreer je. Die slijptol gaat snel (maakt slijptol geluiden), totdat die in brokken eraf valt. Wanneer dat is gebeurd, wat gebeurt er dan?”
Volgens Angela zat er dan meer ruimte. Ik vroeg haar wat er nu dan gebeurt, hoe het er nu uitziet voor haar idee.
Er zat nog wel iets omheen. Ik gaf haar toen aan om dat ook weg te halen, misschien met een schaar, of snijbrander. Het lichaam blijft heel, maar de rest slijp, knip of brand je weg.
Toen gaf ze aan dat er nog wat aan de binnenkant zat, een soort band. Ik vroeg haar of die van rubber of metaal was. Dit was toch metaal. Dus toen gaf ik aan dat ze met een metaalschaar dit ook aan de binnenkant mocht wegknippen zodat het in allemaal stukjes valt.
“Stel je voor dat al die stukjes metaal, dat je ze in een vergruisachtige machine stopt. Dan worden het hele kleine dingetjes en dat voeren we af richting laten we maar urineleiders noemen. Dan plas je dat zo direct uit. Dat kan best vreemd voelen, maar dan is het weg. Hoe voelt het nu in je borst?”
Angela: "Ja, het voelt nog niet helemaal lekker."
Ik vroeg of er nu wel ruimte was. En ze gaf aan van wel iets. Dit is een goed signaal, want dan kan ze deze oefening vaker uitvoeren. Ik gaf dit aan haar aan, maar ook dat ze nu al veel te verwerken heeft. Dus dat ze dit gewoon morgen kan doen en wanneer het haar maar uitkomt om zich even wat beter te voelen.
Ik vroeg haar toen wat er gebeurt als ze nu denkt aan het idee van in de steek gelaten worden. Dat wist ze niet. Eigenlijk best gek en apart. Het viel mij namelijk op dat ze er niet meer emotioneel van werd.
Het viel haar ook op dat ze niet meer bij dat gevoel kon komen. Ik gaf haar toen aan dat ze dit uiteindelijk zelf had gedaan. Ze had hulp gevraagd en ze kreeg het.
Het viel haar wel op dat ze doodop was. En dat was helemaal niet gek, want ze had heel veel mentaal werk uitgevoerd. Dat is best zwaar, maar het nare gevoel van in de steek gelaten worden was weg. Ze voelde zich ook een beetje gek, dat zijn hele normale gevoelens na een geslaagde hypnose-sessie.
Bekijk zelf de hele sessie.
Wil jij ook mensen helpen met hypnose? Kom dan eens naar de gratis online masterclass
Of schrijf je in voor een van onze opleidingen.
Bronnen:
