Wanneer het gaat om onze kinderen vinden we vaak dat we het zelf het beste weten, maar is dat ook zo? Je merkt vooral dat je dit vindt wanneer iemand iets tegen je zegt in de trant van: “Opvoeden doe je zo.” Dat voelt dan toch een beetje als een aanval, want waar bemoeit diegene zich mee?
Als het gaat om onze kinderen vinden we dat wij het zelf het beste weten.
Ik zag een interessant filmpje van Jordan Peterson, een psycholoog die ook een boek heeft geschreven. Hij zegt het volgende: Stel je voor, je hond wordt ziek, dan ga je er mee naar de dierenarts. De dierenarts geeft vervolgens medicijnen mee die je de hond 3 keer per dag moet geven. Je haalt hoogstwaarschijnlijk die medicijnen voor je hond en geeft hem deze netjes drie keer per dag. Dat doe je gewoon, daar ga je niet tegen in. Jij doet dat voor je beest en denkt daar verder niet over na.
Maar, als het nu om jezelf gaat dan trekt je dingen veel sneller in twijfel. Zo ben ik tenminste, ik weet niet hoe het bij jou is. Veel mensen zijn dan toch: ‘Is dat wel zo? Moet ik die medicijnen wel drie keer per dag nemen?’ Je vergeet ze af en toe ook wel eens. Als het gaat om je hond, ben je wat dat betreft meer betrokken dan bij jezelf.
Hetzelfde geld met het opvoeden van kinderen, daarbij ben je meer betrokken dan het zorgen voor jezelf.
Opvoeden begint bij jezelf
Het opvoeden van je kinderen begint ook bij jezelf. Jezelf opvoeden, zelf weten wat je aan het doen bent. Maar weten mensen dat wel van zichzelf? Ben je wel lekker bezig? Boek je succes op de zaken waarop je dat zou willen?
Doe je dat dan?
Als je kijkt naar je relatie, gaat die goed? Gaat het werk goed? Gaat je gezondheid goed? Gaan je emoties goed?
In verschillende contexten zie je toch dat mensen veel moeite hebben. Miljoenen Nederlanders gebruiken antidepressiva.
11 Miljoen Nederlanders zitten aan de medicijnen. Dat vind ik aardig wat, als we het hebben over gezondheid. Beweeg je verder genoeg, eet je goed? 50 procent van de mensen is te zwaar en 70 procent vindt z'n werk niet leuk. De cijfers zijn niet echt best dus de kans dat jij op één van die contexten niet helemaal lekker gaat, is best groot.
Dan denk je misschien: ‘Jij doet het zeker wel helemaal perfect’. Nou, dan kan ik je toch geruststellen: nee, ik ook niet! Ik verzaak ook best wel aardig wat, en vaak!
Als mens probeer je wat, je faalt, je hebt succes en dan loop je toch weer tegen zaken aan waardoor je denkt dat je het nog steeds niet hebt geleerd.
Dan denk je: ‘Jonge jongen, heb ik het nou nog niet geleerd?’ Het is echt niet zo dat het één en al perfectie is, als dat überhaupt al zou kunnen. Daar geloof ik sowieso niet in, dat het op alle zaken heel goed gaat. Het kan zijn dat het bij jou anders is, misschien heb je een hogere standaard. Dan betekent fitheid en gezondheid bijvoorbeeld iets heel anders voor jou. Het is maar net hoe jij daar mee omgaat.
Het is niet zo dat alles perfect is, dat is haast ook onmogelijk.
Het zou wel heel tof zijn als alles altijd overal goed gaat.
Wat je doet geef je door
Het komt er in ieder geval op neer dat je dit soort zaken meegeeft aan je kinderen.
Als jij jouw werk niet leuk vindt, kan het zo zijn dat je kinderen denken dat het normaal is om werk te hebben dat je niet leuk vindt. Dat zelfs het streven naar werk dat leuk is onbelangrijk is, dat het geen noodzaak is.
Als jij je collega’s vaker ziet dan je partner, kun je er beter voor zorgen dat het werk en je collega’s leuk zijn.
Wanneer het gaat om relaties, gaat dat tegenwoordig heel anders dan vroeger. Kinderen van gescheiden ouders komen op sommige basisscholen al vaker voor dan kinderen van ouders die nog samen zijn. Wat geef je dan mee? Dat relaties sowieso niet houdbaar zijn?
Daar kunnen we natuurlijk ook weer over discussiëren, maar daar ben ik helemaal niet van. Je ziet in ieder geval wel een verschil. Vroeger was het uitzonderlijk als er een kind in de klas zat met gescheiden ouders, tegenwoordig is het juist andersom. Het lijkt wel een omgekeerde wereld. Ik zeg niet dat het een beter is dan het ander, het is gewoon interessant om te zien hoe dat gaat en dat ga je meegeven als ouder.
Hoe gaat het met geld? Heb je het over geld?
Er zijn veel zaken waarin je misschien verzaakt en dat is oké, want moet je nu in alles echt top zijn? Dat is heel lastig. Er zijn echt wel mensen die op ieder gebied een hoog cijfer scoren, maar ik ken meer mensen die dat niet hebben.
Stel je voor je neemt een hondje en je gaat op puppycursus. Dan krijg je allemaal regels over hoe je dat hondje opvoedt. Daar zijn heel veel cursussen voor. Voor opvoeden van kinderen zou zoiets ook handig zijn. Het is natuurlijk niet helemaal hetzelfde.
Maar voor de delen in het leven waarvan je denkt “dat kunnen anderen beter dan ik” zou zo’n cursus wel handig zijn.
Wat moet er in een opvoedcursus?
Stel je voor er is een cursus, wat zou ik daarin willen hebben? Even hypothetisch, want ik ben ook niet de beste opvoeder. Maar mijn 4 kinderen leven nog en ze zijn ook af en toe blij, dus heb ik het best oké gedaan. Dat vind ik al een prestatie op zich.
Maar in heel veel zaken ben ik natuurlijk ook niet de beste.
De regel uit de 18e eeuw zou ik er direct in doen, namelijk: rust, regelmaat en reinheid.
Als ik nu kijk naar kinderen, naar hoe weinig regelmaat en rust er is, dan denk ik dat dit wel een gemis is. Kinderen slapen en eten slecht. Dit komt misschien ook doordat kinderen heel onregelmatig eten, dus als dat nou als eerste wordt aangepakt. Regelmatig eten, aan tafel, op tijd naar bed, minder schermen voor het slapen. Dan denk ik dat je al heel veel oplost.
Ook vind ik – met de inzichten die we nu hebben – dat er aandacht mag zijn voor persoonlijke ontwikkeling. Er zijn maar heel weinig mensen die hier bewust mee bezig zijn. De meeste mensen luisteren geen podcast over persoonlijke ontwikkeling of lezen er een blog over. Maar jij leest dit, werkt aan jezelf en bent je bewust van dingen. Maar hoeveel mensen doen dit?
Hoeveel mensen hebben door dat je alles wat je doet doorgeeft aan je kinderen? Dus dat je weet dat als je aan jezelf gaat werken, je dit terugziet bij je kinderen?
Dit zijn twee regels – de structuur en de regelmaat – en het werken aan jezelf als ouder zou in zo’n cursus moeten zitten. Dit zie je meteen terug aan je kinderen.
Deze vraag heb ik ook voorgelegd op social media en ik kreeg veel leuke reacties zoals:
- Respect
- Liefde
- Knuffelen
- Kinderen zichzelf laten zijn
Toch is er niet per se een cursus nodig wanneer je je eerste kind krijgt. Toen ik mijn eerste zoon kreeg was de Maxi-Cosi gevuld en de volgende dag zou de kraamzorg pas komen. Maar ik vroeg me echt even af hoe dat die eerste nacht dan zou gaan en wat ik moest doen. Volgers de dokters kwam alles wel goed en we hebben die nacht inderdaad overleefd.
Maar ik had de eerste paar jaar toch graag willen weten wat ik nu weet.
Het is interessant dat veel mensen wel een puppytraining volgen, maar dat er geen “kindertraining” is.
Beluister ook deze podcast:
https://www.buzzsprout.com/195236/1240493-opvoeden-dat-doe-je-zo
Dan zal ik maar even een aanzetje geven
Een paar handige wetenschappelijke tips om in de gaten te houden.
Er zijn een aantal dingen die in de eerste paar jaar van het leven van je kind belangrijk zijn. Volgens Jordan Peterson moet je kind bijvoorbeeld enigszins sociaal kunnen zijn tegen de tijd dat ze vier jaar zijn om ervoor te zorgen dat de sociale ontwikkeling doorgaat in de rest van hun leven[1].
Bij peuters is het belangrijk om ze ook meer te leren over emoties, bijvoorbeeld tijdens het voorlezen van boeken. Door kinderen vragen te stellen over de emoties in de boeken – en waardoor die veroorzaakt worden – gaan kinderen ook sneller helpen en spullen delen met anderen[2]. Dat is heel handig als je vriendjes wilt maken.
Vaders moeten met hun kinderen spelen, want dit helpt kinderen om te achterhalen wat leuk spelen is en wat pijn doet. Vaders spelen vaak iets ruwer met hun kinderen dan moeders, maar dit helpt ook voor je kind om uit te vogelen dat het niet handig is als hij zijn vinger in je oog steekt. Dat ook hij een ander pijn kan doen. Door te spelen met papa leert het kind de grenzen kennen van wat leuk spelen is en wat zeer doet (dus ja, als vader moet je soms een vinger in je oog incasseren)[3].
Nu kun je het door allerlei ervaringen in je eigen leven lastig vinden om over emoties te praten of om met je kind te spelen, zodat hij weet waar de grenzen van plezier en pijn liggen.
In dat geval kan hypnose je helpen om te achterhalen waarom je dit lastig vindt en je stimuleren om dit juist wel te doen.
Zo kun je met hypnose bepaalde trauma’s oplossen[4]. Met regressie kun je overtuigingen veranderen, wanneer die je blokkeren om met je kind te spelen. Je gaat dan terug naar het moment waarop een dergelijke overtuiging is ontstaan. Vervolgens helpt de hypnotiseur je om dit moment op een andere manier te interpreteren, waardoor de overtuiging als sneeuw voor de zon verdwijnt.
Daarnaast is kennis van hypnose ook heel handig bij het opvoeden van kinderen doordat je de juiste suggesties geeft om je kind in zijn kracht te zetten. Het is dus handig voor je eigen ontwikkeling en voor het opvoeden van je kind.
Wil jij meer weten over de basis van hypnose? Kom dan eens naar een hypnose playshop.
Wil je hypnotherapie in actie zien, zoals bij het oplossen van een trauma? Kom dan eens naar een hypnose seminar.
Wil je direct aan de slag met hypnosetechnieken om jezelf of anderen te helpen? Schrijf je dan in voor een van de opleidingen van het Hypnose Instituut Nederland.
[1] 12 regels van het leven, Jordan Peterson.
[2] https://onlinelibrary.wiley.com/doi/abs/10.1111/j.1532-7078.2012.00125.x
[4] https://www.tandfonline.com/doi/abs/10.1080/00207144.2015.1099402
