In alle ontwikkelde landen is er een trend dat mensen steeds vaker op oudere leeftijd ouder worden. Je hebt dus meer oudere moeders en oudere vaders. Net als in Nederland zie je bijvoorbeeld dat mannen vaker een oudere vader worden. De laatste 10 jaar is dit aantal procentueel verdubbeld[1]. Maar is dit een erge ontwikkeling?
Dat hoeft niet zo te zijn, of het goed is? Dat is ook weer de vraag, maar je kunt er neutraal tegenover staan.
Oudere ouders hebben namelijk rustigere kinderen. Dit blijkt uit Nederlands onderzoek[2]. Jonge ouders hebben relatief veel meer kinderen met gedragsproblemen dan oudere ouders. Dit zou komen doordat oudere ouders kinderen meer structuur bieden en gevoeliger zouden zijn voor de behoeften van hun kinderen.
Wat ze niet hebben meegenomen is dat oudere ouders volgens mij minder last hebben van stress. Ze hebben alles al gehad. Als je jong bent, 20-30, dan heb je ambities. Je zit dan vaak in een hele ambitieuze fase in je leven. Je wilt bepaald werk doen, je wilt iets bereiken en het is allemaal druk, druk, druk. Dan worden die kinderen ook druk.
Als je 35 bent hebben veel mensen die periode gehad. Je bent wat ouder, je bent rustiger en je kunt beter met zaken omgaan. Als je 45 bent, dan zijn zaken waar je vroeger stress van kreeg veel minder belangrijk. Die boeien dan minder en geven je geen stress meer.
Dat geef je dan ook allemaal door aan je kinderen.
De ergste stress is er vaak af als je ouder bent, natuurlijk zijn er uitzonderingen op de regel.
Minder stress als oudere moeder en vader
Ga voor jezelf eens na. Als jij je ontspannen voelt, dan ervaren je kinderen ook geen stress. Heb jij last van woedeaanvallen en ga je dat verdoven met drinken? Wat denk je wat je kind dan gaat doen?
Die krijgt ook driftbuien, maar die kan moeilijk zijn bui verdoven met alcohol of met limonade. Wat gaat die later doen? Zeer waarschijnlijk alcohol drinken.
Wat je doorgeeft gaat best ver, want ze doen jou na.
Ben je vroeger gepest en heb je dat voor jezelf nog niet opgelost? Dan wordt je kind waarschijnlijk ook gepest.
Val je op foute mannen of foute vrouwen? Dan gaat je kind waarschijnlijk ook voor een foute partner.
Ben je onzeker en heb je die onzekerheid nog niet opgelost? Ben je een pleaser? Ben je bang, angstig of paniekerig? Je kind kan dit ook gaan doen.
Waarom? Omdat jou nadoen of jou doen is hoe ze leren. Ze nemen “alles” over.
Kinderen kopiëren
Ik keek een programma waarbij kinderen van 8 of 9 jaar van alles moesten doen en dit zelf mochten bepalen. Je zag dat die kinderen gewoon precies hetzelfde waren als die ouders. De ouders in die show zagen dat niet. De therapeut die erbij zat die zag het misschien wel, maar die gaat er niet op in.
Dan gaat die therapeut verklaren wat zo’n kind doet en wat hij “bedoelt” te zeggen. Ik word niet goed van dit soort shows.
Het kind is 8, die bedoelt helemaal niets. En hoezo weet jij dat? Wat voor suggesties geef jij die ouders? Dat zo’n kind een soort dubbele agenda heeft? Die doet gewoon zijn vader of moeder na.
Mijn ervaring
Bij mijn jongens zie ik het ook. Ik vind het ook een kans voor wat jij je kind wil meegeven. Het ligt namelijk niet aan jou of het is niet je schuld. Je kind doet je gewoon na, die doet gewoon hetzelfde. En soms kan je kind ook juist kijken naar de andere ouder of een soort mix maken.
Dit kun je erg en vervelend vinden, maar je kunt er wat aan doen.
Je kunt problemen die je zelf hebt oplossen, zodat je kind hier geen last van heeft en het niet gaat doen.
Nu kun je dit niet geloven, maar dan schuif je alles af op je kind. Je kind is nu eenmaal gestrest. Je kind is nu eenmaal een driftkikkertje. Nee, jij bent dat en je geeft het door.
Claim ook de positieve zaken
Van wie moet hij het anders leren?
Natuurlijk doet hij niet alleen de slechte dingen na. Ook de goede dingen die je kind doet, doet hij door jou. Dat mag je claimen.
Dat hij beleefd is, dat hij heel lief is, dat hij zijn zusje knuffelt, dat is ook allemaal jouw “schuld”.
Waarom doe jij wat je doet?
Er zijn natuurlijk allerlei verklaringen te bedenken voor waarom jij doet wat je doet. Misschien heb je een minder leuke jeugd gehad. Misschien heb je iets ergs meegemaakt. Daar kun je natuurlijk niets aan doen.
Wat je wel kunt doen is hoe je nu doet en nu anders gaan doen. Dit is niet per se makkelijk. Maar als jij eigenaarschap toont over wat je doet, is dat super moedig en goed.
Zelfreflectie om een betere ouder te worden
Wat je kunt doen is als eerste bedenken:
“Alles wat ik zie aan mijn kinderen, wat ik een probleem vind, dat heb ik nog niet opgelost.”
Vanuit dit kader ga je denken. Dit is misschien lastig aan te nemen, maar neem het eens aan.
Als ik bijvoorbeeld zie dat mijn zoon loopt te slacken (laks is) op school, zoals ik dat vroeger ook deed, dan moet ik dat in mezelf oplossen. Ik moet het dus belangrijk vinden dat ik dat vroeger anders had gedaan, dat ik mijn best had gedaan.
Hoe doe je dat?
Daar zijn veel verschillende manieren voor. Het belangrijkste is om eerst bewust te worden. Als je bijvoorbeeld denkt aan je middelbare school, hoe voelt dat dan? Als je nu denkt “gadverdamme”, dan is het ook niet vreemd dat je kind het zo voelt.
Dus dat gevoel moet je oplossen.
Dit kun je bijvoorbeeld doen door nieuwe associaties te maken bij de middelbare school. Net zo lang tot je denkt: “Ja, de middelbare school is eigenlijk wel leuk.”
Als je dit gevoel hebt veranderd zal wat je daarna probeert om je kind te motiveren om meer aan school te doen veel beter helpen.
Wat je zegt en wat je voelt komt dan overeen, waardoor je overtuigingskracht veel groter wordt. Je meent dan wat je zegt.
Als je zegt “ik vond het vroeger niet leuk, maar jij moet het wel doen”, dat komt voor je puber dan misschien een beetje apart over. Als jij het belangrijk vindt, is het belangrijk om je gevoel en wat je zegt met elkaar overeen te laten komen.
Vind je het niet belangrijk? Dan hoef je natuurlijk niets te doen. Dan hoef je hem ook niet achter zijn kont aan te zitten voor het huiswerk.
Waarom vind je iets belangrijk?
Maar vind je het wel belangrijk? Dan is het belangrijk om je af te vragen waarom je dit belangrijk vindt. Is dit voor de buitenwereld? Is dit omdat je een goede ouder wilt zijn, terwijl het je diep van binnen niet boeit? Of heb je spijt van wat je vroeger niet goed hebt gedaan? Dat je misschien andere kansen had gehad als je wel je best had gedaan.
Verander dan je gevoel bij school. Communicatie gaat namelijk op zoveel verschillende vlakken. Het is wat je zegt, hoe je het zegt, hoe je erbij staat en wat je erover denkt. Dit wordt heel subtiel doorgegeven in je lichaamshouding, in je gezichtsuitdrukking en in je energie.
Die kinderen zijn jou. Dat kan ik niet vaak genoeg herhalen.
Daarom is hoe je doet een kans voor jou als ouder. Als je zoveel mogelijk in jezelf oplost, dan geef je onhandige dingen niet door.
Mijn school hield namelijk op nadat ik stopte met de middelbare school, maar ik wil bijvoorbeeld wel graag dat mijn jongens doorgaan met leren. Werken kan immers altijd nog. Daar dacht ik vroeger heel anders over dan nu.
Dus ik heb dat veranderd, zodat ik als ik nu denk aan de middelbare school ik er een goed gevoel bij heb. Dat ik denk: “Ja, dat was eigenlijk best leuk en ik had door kunnen gaan met een studie.”
Dit helpt zodat als ik mijn jongens wil motiveren om door te studeren er niet een of ander onderhuids gevoel of een onbewuste ondertoon aan zit.
Beluister ook deze podcast:
https://www.buzzsprout.com/195236/1959508-oudere-ouders-hebben-rustiger-kinderen?play=true
Onderzoekers geven ook aan dat oudere ouders vaker meer tijd hebben gehad om na te denken over hun jeugd[3], zoals met de tips in dit artikel. Dit kan ook een verklaring zijn voor de kalmere kinderen.
De tips die ik net uitlegde kun je uitvoeren met zelfhypnose of met behulp van een hypnotherapeut. Wil je meer weten over hoe hypnose werkt? Kom dan eens naar de gratis online masterclass over hypnose.
Of schrijf je direct in voor een van onze opleidingen of online cursussen.
Bronnen:
[1] https://www.tandfonline.com/doi/abs/10.1080/14647273.2017.1279352
[2] https://www.uu.nl/nieuws/later-ouderschap-mogelijk-gunstig-effect-op-gedrag-kind
[3] https://psycnet.apa.org/record/2012-07325-001
